آقاي شبكه

Firmware چيست؟

Firmware كه در فارسي به صورت فريمور هم نوشته مي شود در بسياري از دستگاه ها مانند موبايل، تلويزيون، ماشين لباسشويي و غيره وجود دارند و معمولا بر روي چيپ حافظه ROM قرار مي گيرند. در واقع اين چيپ ها روي بورد سيستم يا روي كنترلر قرار دارد. رام حافظه فقط خواندني است اما چيپ حافظه رام را مي‌توان پاك كرد و دوباره روي آن نوشت چون اساساً نوعي فلش مموري است.

وظيقه فريمور اين است كه در برابر رفتارهاي سيستم در زماني كه سيستم را روشن مي‌كنيم مسئول است. اين مجموعه شامل دستورالعمل هايي است كه به قطعات سخت افزاري جداگانه كامپيوتر (مادربرد، پردازنده، كارت گرافيك، آداپتور شبكه ، صفحه كليد و غيره) مي گويد كه در هنگام فعال سازي چه بايد بكنيد و چگونه با نرم افزار روي كامپيوتر خود كار كنيد. براي مثال هنگام روشن كردن سرور، وظيفه فريمور اين است كه كنترل سرور را به سيستم عامل برساند. فريمورهايي كه بر روي برد سرور قرار دارند به BIOS و آنهايي كه بر روي ديگر قطعات سخت افزاري سرور هستند Option ROM معروف هستند.

ترجمه Firmware، سفت افزار است اما در برخي متون آن را ميان افزار نيز ناميده اند كه اصلا درست نيست زيرا ميان افزار واسط برنامه نويسي است. اما فريمور يا سفت افزار برنامه نرم افزاري يا مجموعه دستورات برنامه نويسي شده روي سخت افزار است. سفت افزار و فريمور دستورات لازم براي اينكه دستگاه چگونه با ديگر اجزا و سخت افزارهاي كامپيوتر ارتباط برقرار كند را ارائه مي‌دهد.

تاريخچه Firmware:

اين واژه در سال 1967 جهت ويرايش داده ها بر روي CPU به كار رفت كه ميكروكدهاي درون آن وظيفه اجراي دستورالعمل هاي كامپيوتر را بر عهده داشتند. با گذشت زمان فريمورها گسترش پيدا كرده اند. به طوري كه آنها از زمان روشن شدن سيستم هاي كامپيوتري مسئول رفتارهاي آن هستند و اين فريمور نصب شده بر روي سخت افزارهاي آن سبب مي شود تا كاربر دستورات خود را براي دستگاه و سخت افزار قابل فهم كند.

آشنايي با انواع فريمور:

همانطور كه در بالا مقاله گفته شد فريمورها در تجهيزات مختلفي وجود دارند كه بر حسب نوع دستگاه فريمور متفاوتي هم خواهيم داشت كه در زير به آنها مي پردازيم:

ـ firmware هارد: 

هنگامي كه هارد ديسكي را به كامپيوتر متصل مي كنيد ابتدا هارد شروع به بوت كردن برنامه هاي داخلي خودش مي نمايد كه همان فريمور هارد است كه مانند سيستم عامل كامپيوتر است. لازم به ذكر است كه بوت شدن هارد بايد بدون خطا و به درستي صورت گيريد تا هارد روشن شده و كامپيوتر اجرا شود. اين پروسه شامل مقداردهي اوليه و تست هاي خود بررسي است و پس از آن هارد مي‌تواند به درستي بنويسد و بخواند.

ـ firmware موبايل: 

استفاده از فريمور موبايل به دليل كنترل عملكرد آن، افزودن ويژگي ها و قابلت هاي جديد به آخرين نسخه نرم افزار، حذف باگ از موبايل، رفع مشكل سيستم عامل و يا خاموش شدن خودكار موبايل با آپديت فريمور مي باشد. كه به دو دسته فريمور اندرويد و آيفون تقسيم مي شود.

• فريمور اندرويد:

از جمله ويژگي هاي منحصر به فرد گوشي هاي موبايل برنامه Bootloader، كد Country Exit Code و PDA است كه با گوشي هاي ديگر متفاوت است. فريمور موبايل به دو صورت خودكار و OTA اپديت مي شود. اگر مي خواهيد از روش دستي استفاده كنيد بايد به قسمت تنظيمات رفته و از بخش آپديت ها، روش دستي را انتخاب كرده و اقدام كنيد. اما براي روش دوم كه OTA است بايد فريمور نسخه مربوط به برند گوشي را انتخاب، دانلود و نصب نماييد.

• فريمور آيفون: 

براي آپديت اين فريمور نيز مي توان از دو روش iTunes و قسمت تنظيمات خود گوشي استفاده كرد. هدف از اين كار افزايش امنيت، رفع باگ و خطا، ارائه امكانات بيشتر و … مي باشد.

ـ firmware ماينر: 

فريمور ماينر براي افزايش كارايي و صرفه جويي در مصرف برق و رفع باگ ها استفاده مي‌شود درواقع اين فريمور روي كاركرد و سرعت بالاتر هم تاثيرگذار است. همانند ديگر دستگاه در ماينر هم استفاده از آپديت فريمور مي‌تواند سبب بهبود در عملكرد شود.

ـ فريمور كاستوم يا Custom Firmware: 

اين فريمور كه نسخه غير رسمي يا اصلاح شده مي باشد، مخصوص دستگاه هايي مانند كنسول بازي و غيره مي باشد تا امكانات حديد و يا حتي ققل قابليت هاي مخفي را باز كند. البته در كنسول هاي بازي اين فريمور به نام كاستوم فريمور يا CFW شناخته مي شود. نرم افزار اورجينال سيستم را به عنوان نسخه رسمي يا OFW – Official Firmeware مي‌شناسيم اما كاستوم فريمور نسخه تغيير يافته نرم افزار اورجينال است كه داخل كنسول بازي Playstation Portable و Playstation 3 و Play Station Vita و Nintendo 3DS قرار دارد.

ـ firmware دوربين: 

اين فريمور همانند سيستم عامل براي كامپيوتر است و بدون آن امكان فعاليت براي دوربين ها ميسر نيست. اين فريمورها نرم افزارهايي هستند كه توسط شركت سازنده بر روي دوربين ها قرار داد و روي حافظه دائمي آن ذخيره مي شود. در واقع آنها كارهايي همچون اتو فوكوس و پردازش تصوير را انجام مي دهند.

نكته: آپديت فريمورها به صورت دوره اي و هر چند وقت يكبار توسط توليد گنندگان با هدف افزايش كارايي و اضافه كردن امكانات جديد ارائه مي شود، كه بهتر است آن را نصب كنيد.

ـ firmware مودم و روتر: 

مهمترين وظيفه فريمور مودم و روتر اين است كه رابطي مناسب بين كاربر و مودم باشد تا كاربر بتواند به راحتي كانفيگ و پيكربندي خودش را روي مودم انجام دهد. فريمور مودم و روتر هم همانند ديگر فريمور ها ممكن است دچار باگ و خرابي شوند و اين باعث اختلال در امنيت و اتصال به اينترنت شود. پس بهترين كار آپديت مودم است.

چرا به روز رساني خودكار فريمور بهترين است؟

به روزرساني خودكار مي تواند با سبك زندگي شلوغ شما بهتر جور شود و كمتر وقت شما را بگيرد. اگر مجبور باشيد هر يك از دستگاه هاي خود را براي به روزرساني به طور منظم بررسي كنيد، ممكن است بسيار خسته كننده شود.
با بررسي اينكه تنظيمات شما اجازه به روز رساني خودكار سيستم عامل را مي دهد ، مي توانيد مطمئن باشيد كه در زمان مناسب، نرم افزار شما به روزرساني هاي مورد نياز خود را دريافت مي كند. شما همچنين مي توانيد خيالتان راحت باشد كه به روزرساني ها زمان زيادي براي عرضه و آزمايش توسط بخش وسيعي از جمعيت مصرف كننده داشته است.

گاهي اوقات به روزرساني هاي جديد ايراداتي نيز دارند و اين امر را به يكي از حوزه هاي فناوري تبديل مي كند كه در آن ممكن است براي اولين بار هزينه اي نداشته باشد. اما به تعويق انداختن آن مي تواند خطرات امنيتي شما را افزايش داده و منجر به خرابي دستگاه ها شود.

حملات Firmware چيست و چگونه صورت مي گيرد:

اكثر دستگاه هاي الكترونيكي داراي Firmware هستند كه مي توانند در طول زمان به روز شوند تا مشكلات را برطرف كرده يا عملكرد سيستم را ارتقا دهند. اين يكي از عوامل اصلي هك Firmware است. اگر مي توانيد به Firmware دستگاه دسترسي پيدا كنيد، پس مي توانيد دستورالعمل هاي مورد نظر خود را در آن وارد كرده و تنظميمات آن را تغيير دهيد.

عاملي كه حملات Firmware را بدتر مي كند اين است كه هنگامي كه اين حملات صورت مي گيرد، حذف آن بسيار دشوار است. هك فريمور در حال تبديل‌شدن به يكي از اهداف محبوب عاملان تهديد است؛ دليل آن هم اين است كه معمولا اطلاعات حساسي مانند اطلاعات هويتي يا كليدهاي رمزگذاري را در خود دارد.

اكثر حملات Firmware به شكل بدافزار است، يك اصطلاح گسترده براي نرم افزارهاي مخرب كه براي بهره برداري از هر چيزي كه قابل برنامه ريزي است طراحي شده است. يكي از دلايلي كه حمله Firmware را خطرناك مي كند، سطحي است كه در آن عمل مي كنند. از آنجا كه Firmware “زير” سيستم عامل شما است، ابزارهاي رايج براي تشخيص بدافزارها، مانند نرم افزار آنتي ويروس، آنها را نمي بينند و تشخيص نمي دهند.

تقريباً شش سال پيش محققان فاش كردند كه تقريباً تمام BIOS هاي كامپيوتر داراي كد مشترك هستند. اين بدان معناست كه فقط يك بدافزار مي تواند به طور بالقوه ده ها ميليون سيستم مختلف را تحت تأثير قرار دهد. هكرها با سوء استفاده از برخي از آسيب پذيري ها توانستند يك اسكريپت ساده بنويسند تا BIOS يك كامپيوتر آسيب پذير “بازسازي” شود و دستورالعمل هاي خود را تزريق كنند. هكرها همچنين مي توانند به رابط كاربري Firmware دستگاه دسترسي پيدا كنند.

منبع : Firmware چيست

پروتكل مسيريابي RIP چيست:

پروتكل اطلاعات مسيريابي (RIP) يا Routing Information Protocol يكي از قديمي ترين پروتكل هاي مسيريابي Distance-vector است و از hop count به عنوان واحد مسيريابي استفاده مي كند. RIP براي مسيريابي، محدوديت هايي را در تعداد hop هاي مجاز در يك مسير از مبدأ به مقصد ايجاد مي كند. حداكثر hop مجاز براي RIP پانزده مي باشد كه اندازه شبكه هايي را كه RIP مي تواند از آنها پشتيباني كند را محدود مي كند.

پروتكل هاي مسيريابي پويا مانند RIP اين توانايي را به روتر خواهند داد تا جدول مسيريابي خود را به صورت Dynamic و اتوماتيك، آپديت و كامل كنند. در حقيقت در صورتي كه پروتكل پروتكل هاي مسيريابي بر روي كليه روترهاي يك سازمان فعال و پيكربندي شوند، روترها شروع با ارسال پيام هاي آپديت براي يكديگر خواهند كرد و هر روتر، پيام هاي آپديت را براي روترهاي همسايه ارسال و از آن ها پيام آپديت دريافت خواهد كرد، اين عمل سبب تكميل شدن و اضافه شدن اتوماتيك مسيرها در جدول مسيريابي روتر به وسيله پروتكل مسيريابي مانند RIP خواهد شد.

در اين حالت اگر يك مسير به سازمان شما اضافه شود يا يك مسير حذف شود به صورت اتوماتيك كليه روترهاي سازمان توسط پروتكل مسيريابي آپديت خواهند شد. 

در يك پروتكل اطلاعات مسيريابي (RIP)، روترها جدول مسيريابي خود را هر 30 ثانيه بروزرساني مي كنند. در نسخه هاي اوليه، جداول مسيريابي به اندازه اي كوچك بودند كه ميزان ترافيك قابل توجه نبود. هنگامي كه شبكه ها گسترش يافتند، مشخص شد كه حتي اگر روترها در زمان هاي تصادفي، initialized شوند، هر 30 ثانيه يك بار مي تواند يك انفجار ترافيكي عظيم رخ دهد.

در اكثر محيط هاي شبكه، به علت همگرايي و مقياس پذيري ضعيفي كه RIP در مقايسه با EIGRP ،OSPF يا IS-IS دارد، براي مسيريابي انتخاب نمي شود. با اين حال، از آنجا كه RIP برخلاف پروتكل هاي ديگر، نيازي به پارامتر ندارد، پيكربندي آن آسان است. 

Hop چيست؟

در شبكه هاي كامپيوتري Hop قسمتي از يك مسير ميان مبدأ و مقصد بسته اطلاعاتي است. روترها بسته هاي اطلاعاتي را ميان شبكه مبدأ و مقصد منتقل مي كند. در واقع هنگام انتقال بسته هاي اطلاعاتي از يك روتر به شبكه مقصد يك عمل Hop صورت مي گيرد. Hop count يا تعداد هاپ ها به ميانگين تعداد روتر هايي در شبكه بين مبدأ و مقصد بسته اطلاعاتي گفته مي شود كه بسته اطلاعاتي بايستي از آن روتر ها عبور كند.

جدول مسيريابي يا Routing Table: 

جدول مسيريابي هر روتر درون Internetwork شامل كليه مسيرهايي مي باشدكه روتر قادر به هدايت بسته ها به سمت آنها مي باشد، اين جدول مسيريابي به شكل و فرم خاص توسط روتر تنظيم خواهد شد. در داخل جدول مسيريابي يك روتر يكسري اطلاعات مريوط به مسيرها وجود دارد كه شما بايد دركت درستي از اطلاعات داخل آن داشته باشيد.

هر روتر RIP يك جدول مسيريابي دارد. اين جداول اطلاعات تمام مقاصدي را كه روتر مي داند مي تواند به آنها برسد ذخيره مي كنند. هر روتر اطلاعات جدول مسيريابي خود را به نزديكترين همسايگان خود مبادله مي كند. روترها اطلاعات جدول مسيريابي را هر 30 ثانيه براي نزديكترين همسايگان خود پخش مي كنند.

براي مثال: اگر كاربر هستيد و مي خواهيد به google.com برسيد. مسيرهاي زيادي وجود دارد كه مي توانيد از طريق آنها به سرور Google دسترسي پيدا كنيد.

در مثال زير، كاربر سه مسير دارد. RIP تعداد روترهاي مورد نياز براي رسيدن به سرور مقصد را از هر مسير شمارش مي كند. سپس مسيري را انتخاب مي كند كه داراي حداقل تعداد باشد. همانطور كه در تصوير مشاهده مي كنيد مسير 1 داراي 2 عدد Hop، مسير 2 داراي 3 عدد Hop و مسير 3 داراي 4 عدد Hop براي رسيدن به سرور مقصد است. بنابراين، RIP مسير 1 را انتخاب مي كند.

انواع RIP يا Routing Information Protocol:

ـ RIP Version 1:

اين پروتكل جهت آپديت جدول مسيريابي بين روترهاي شبكه از پيام هاي Broadcast استفاده مي كند كه هر 30 ثانيه يكبار كل جدول مسيريابي را از طريق اينترفيس هاي فعال منتشر مي كند و Metric در پروتكل RIP بر اساس Hop Count محاسبه مي شود و اين پروتكل محدوديت 15 عدد Hop Count را خواهد داشت. RIP Version 1 يك پروتكل Classful است و در صورتي كه چندين مسير داراي Hop Count يكسان باشد، Load Blancing بين مسيرها به وجود خواهد آمد. حداكثر بر روي 6 مسير با Metric يكسان مي تواند Load Blancing ايجاد شود.

برخي ويژگي هاي RIP Version 1 به شرح زير است:

• جداول مسيريابي RIPv1 هر 25 تا 35 ثانيه يك بار به روز مي شوند.         
• RIP v1 از مسيريابي Classful استفاده مي كند.
• به روزرساني هاي مسيريابي دوره اي، شامل اطلاعات subnet و پشتيباني VLSM نيستند.
• همچنين در اين نسخه هيچ گونه احراز هويتي وجود ندارد كه باعث شود RIP در برابر حملات مختلف آسيب پذير باشد.

ـ RIP Version 2: 

اين پروتكل هم از نوع Distance Vector مي باشد ولي پيشرفته تر از RIP Ver1 است. پروتكل RIP Ver 2 از Multicasting به جاي Broadcast استفاده مي كند اما قابليت كار به صورت Broadcast را نير دارا مي باشد. پروتكل RIP ver2 يك پروتكل Classless مي باشد و VLSM را پشتيباني مي كند.

RIP Ver2 همچنين از احراز هويت پشتيباني مي كند كه اين توانمندي باعث مي شود كه روترها قبل از آپديت جدول مسيريابي و رد و بدل كردن اطلاعات مسيريابي يكديگر را احراز هويت نمايند و بعد از تكميل پروسه احراز هويت جدول هاي مسيريابي را بين يكديگر مبادله كنند. در اين پروتكل انتخاب بهترين مسير بر اساس HOP Count با تداد روترها موجود در مسير محاسبه مي شود.

برخي ويژگي هاي RIP Version 2 به شرح زير است:

• اين نسخه توانايي حمل اطلاعات subnet و پشتيباني از CIDR را دارد. 
• حداكثر شمارش Hop، پانزده مي باشد.
• امكان احراز هويت دارد.
• برچسب هاي مسيريابي نيز در نسخه RIP 2 اضافه شده است. اين قابليت باعث تمايز بين مسيرهاي پروتكل RIP و مسيرهاي پروتكل هاي ديگر مي شود.

ـ RIPng:

RIPng يا RIP next generation در واقع نسخه گسترش يافته RIPv2 براي پشتيباني از IPv6 مي‌باشد. تفاوت‌هاي اصلي بين RIPv2 و RIPng عبارتند از:

• پشتيباني از شبكه IPv6.
• RIPv2 بر خلاف RIPng از به روزرساني هاي احراز هويت RIPv1 پشتيباني مي كند.
• RIPng از پروتكلUDP با پورت 521 استفاده مي‌كند.  

نكته: VLSM مخفف Variable Length Subnet Masking مي باشد و يكي از راه ها و تكنيك هاي تقسيم بندي IP به range هاي كوچكتر با Subnet هاي متغير است كه با كمترين هدر رفت IP ميتوان يك range بزرگ را به rangeهاي كوچكتر براي استفاده بهتر از شبكه خود تقسيم نمود. پروتكل هايي كه در زمره پروتكل هاي Classful قرار مي گيرند يعني پروتكل هاي RIP 1 و IGRP، از VLSM پشتيباني نمي كنند. براي همين هم براي استفاده از مزيت هايي كه VLSM ارائه مي دهد نياز به بكارگيري پروتكل هاي Classless مانند BGP، EIGRP، IS-IS، OSPF، RIP 2 داريم.

واحد Metric در پروتكل مسيريابي RIP:

ممكن است در شبكه Internetwork براي رسيدن به يك شبكه چندين مسير وجود داشته باشد، در اين وضعيت از واحدي به نام Metric براي انتخاب بهترين مسير استفاده مي شود. هر پروتكل مسيريابي به يك شكل و فرم Metric را محاسبه مي كند. در پروتكل مسيريابي RIP بهترين مسير، مسيري خواهد بود كه داراي تعداد روترها يا Hop هاي كمتري باشد. 

يكي از مشكلاتي كه پروتكل مسيريابي RIP با آن مواجه مي باشد مشكل نحوه محاسبه Metric است. در پروتكل RIP تنها روش محاسبه Metric تعداد Hop مي باشد، مشكل در صورتي به وجود مي آيد كه مسيرهاي ارتباطي داراي سرعت يكسان نباشند.

پروتكل اطلاعات مسيريابي (RIP) از تايمرهاي زير استفاده مي كند:

• update timer: فاصله بين دو پيام پاسخگويي را كنترل مي كند و به طور پيش فرض 30 ثانيه است.  
• invalid timer: تايمر نامعتبر مشخص مي كند كه يك routing چه مدت مي تواند در جدول مسيريابي باشد بدون اينكه بروز رساني شود. اين تايمر را تايمر انقضا مي‌نامند و به طور پيش فرض 180 ثانيه است.
• Flush Timer: تايمر فلاش زمان بين routeهاي بي اعتبار و يا غير قابل دسترسي را كنترل و از جدول مسيريابي حذف مي كند. به طور پيش فرض 240 ثانيه است كه 60 ثانيه طولاني تر از تايمر نامعتبر است. اين تايمر بايد روي زمان بيشتري از از تايمر نامعتبر تنظيم شود.
• Holddown Timer: اين تايمر براي تثبيت route ها هنگامي كه شمارش hop ها آغاز مي‌شود، در ورودي هر مسير شروع مي شود. در طي اين مدت، هيچ به روزرساني براي ورودي مسيريابي انجام نمي شود. مقدار پيش فرض اين تايمر 180 ثانيه است.

مزاياي پروتكل مسيريابي RIP:

ـ پيكربندي آن آسان است.

ـ هر بار كه توپولوژي شبكه تغيير مي كند نيازي به به روز رساني ندارد.

ـ تقريباً همه روترها را پشتيباني مي كند.

معايب پروتكل مسيريابي RIP:

ـ اين پروتكل فقط بر اساس تعداد Hop است. بنابراين، اگر مسير بهتري با پهناي باند بهتر موجود باشد ، آن مسير را انتخاب نمي كند.

مثال: فرض كنيد دو مسير داريم، مسير اول داراي پهناي باند 100 كيلوبيت بر ثانيه (كيلوبيت بر ثانيه) است و ترافيك زيادي در اين مسير وجود دارد در حالي كه مسير دوم داراي پهناي باند 100 مگابيت بر ثانيه (مگابيت بر ثانيه) است و رايگان است. در حال حاضر RIP مسير 1 را انتخاب مي كند هر چند كه تردد بالايي دارد پهناي باند آن بسيار كمتر از پهناي باند مسير 2 است. اين يكي از بزرگترين معايب RIP است.

ـ استفاده از پهناي باند در RIP بسيار زياد است زيرا هر 30 ثانيه به روز رساني خود را Broadcast مي كند.
ـ RIP تنها از تعداد 15 هاپ پشتيباني مي كند ، بنابراين حداكثر 16 روتر را مي توان در RIP پيكربندي كرد.
ـ در اينجا نرخ همگرايي كند است. اين بدان معناست كه وقتي هر پيوندي از بين مي رود، زمان زيادي طول مي كشد تا مسيرهاي جايگزين را انتخاب كنيد.

محدوديت هاي پروتكل مسيريابي RIP:

• تعداد hop ها نبايد از 15 تجاوز كند.
• Variable Length Subnet Masks توسط نسخه 1 RIP پشتيباني نمي شود.
• داراي همگرايي (convergence) آهسته است كه منجر به مشكلات زيادي مي‌شود.

RIP معمولا در شبكه هاي كوچك از قبيل LAN يا مجموعه اي از LAN هاي كوچك كه تشكيل يك Campus Area Network را داده اند استفاده مي شود. 

منبع : مسيريابي اطلاعات پروتكل

آپديت سرويس پك hp:

ابتدا اول در رابطه با Firmware صحبت كنيم كه اصلا چي هست؟ در واقع فريمور برنامه نرم ‌افزاري است كه روي بورد سيستم يا كنترلر قرار دارد. Firmware مسئول رفتارهاي سيستم هنگام روشن شدن آن است. در اين مقاله قصد داريم نحوه ي اپديت firmware هاي سرور hp را شرح دهيم:

شركت hp هر چند وقت يكبار پكيج هايي را براي بروزرساني firmware هاي سرور با نام service pack for proliant (SPP) ارائه مي دهيد كه مي توانيد آن را از سايت HPE دانلود كنيد. توجه داشته باشيد كه معمولاً ورژن هر SPP به صورت يك تاريخ نشان داده مي شود كه اين تاريخ، زمان ارائه آن مي باشد.

هر SPP مي تواند شامل بسياري از آپديت ها براي بروزرساني چند سرور باشد اما بايد به اين نكته توجه كرد كه هرچه سرورها قديمي تر شوند سهم آنها از اين بروزرساني كمتر خواهد شد. شما براي اينكه دستگاه خود را آپديت كنيد بايد بدانيد از كدام ورژن هاي ارائه شده استفاده كنيد. بعضي از ورژن ها به صورت full هستند و تمامي ابزارها را آپديت مي كنند، اما در بعضي ديگر ممكن است لازم باشد شما ابزار ها را به صورت جدا آپديت كنيد.

Firmware چيست و چگونه كار ميكند؟

Firmware يك برنامه نرم افزاري يا مجموعه دستورالعمل هاي برنامه ريزي شده روي يك دستگاه سخت افزاري است. اين دستورالعمل هاي لازم براي نحوه ارتباط دستگاه با سخت افزار ديگر را ارائه مي دهد. در واقع فريمور امكان كنترل كردن دستگاه را براي شما فراهم مي كند.

اما چگونه مي توان نرم افزار را بر روي سخت افزار برنامه ريزي كرد؟

سيستم عامل معمولاً در فلش ROM يك دستگاه سخت افزاري ذخيره مي شود. در حالي كه ROM “حافظه فقط خواندني” است، ROM فلش را مي توان پاك كرد و دوباره نوشت، زيرا در واقع نوعي حافظه فلش است.

مي توان firmware را “نيمه دائمي” دانست زيرا در همان حالت باقي مانده است مگر اينكه توسط به روزرساني، به روز شود. براي اينكه بتوانيد با سيستم عامل جديد كار كنيد شايد لازم باشد سيستم عامل برخي از دستگاه ها مانند هارد درايو ها و كارت هاي ويديو، كارت هاي گرافيكي، كنترلر هاي RAID را به روز كنيد. سازندگان درايو CD و DVD اغلب به روزرساني سيستم عامل را در اختيار شما قرار مي دهند كه به درايوها امكان خواندن رسانه هاي سريعتر را مي دهد. گاهي اوقات توليدكنندگان به روزرساني firmware را ارائه مي دهند كه به راحتي دستگاه هاي آنها كارايي بيشتري دارند.

SPP چيست؟

سرويس پك HP يا Service Pack for ProLiant يا SPP يكي از سيستم هاي ارائه شده توسط شركت HPE است كه براي بروزرساني سرورهاي Proliant استفاده ميشود. مجموعه اي از فريمورها، درايورها و smart component هاست كه از طريق ابزار sum در محيط شما اجرا مي شود. SPP در واقع پكيجي از ISO است. اين راهكار، از نرم افزار SUM به عنوان ابزار پياده سازي استفاده مي كند.

Smart Update Manager (SUM) چيست؟

Smart Update Manager (SUM) و Service Pack for ProLiant (SPP) با همديگر ايجاد Hewlett Packard Enterprise Smart Update Technology مي كنند، براي حل مشكل به روزرساني هاي وقت گير، گراني قيمت و خطا.

SUM ابزاري نوآورانه براي به روز نگه داشتن سيستم عامل، درايورها و نرم افزار سيستم HPE ProLiant ، HPE Synergy ،HPE BladeSystem و HPE Moonshot زيرساخت ها و گزينه هاي مرتبط با آن است. سخت افزار نصب شده و نسخه هاي فعلي سيستم عامل، درايورها و نرم افزار سيستم را كشف مي كند، يك توصيه به روز رساني ارائه مي دهد و به روزرساني ها را به منظور كارآمد براي كاهش تأثير بر عمليات اعمال مي كند.

 رابط هاي مختلفي براي اعمال به روزرساني ها فراهم مي كند، بنابراين مي توانيد رابط متناسب با نيازهاي خود را انتخاب كنيد. سرورها را در حالت آفلاين يا آنلاين، به صورت محلي يا از راه دور از طريق مرورگر وب يا تعاملي يا خودكار به روز كنيد.

ويژگي هاي كليدي HPE SUM:

1. سهولت مديريت سرور را افزايش مي دهد: Smart Update Manager (SUM) اجازه مي دهد تا تعمير و نگهداري ادمين ها از طريق كنسولي كه دارايGUI ، CLI يا تعاملي مبتني بر مرورگر انجام شود، بنابراين زمان سفر كاركنان كاهش مي يابد.
2. در تركيب با Service Pack براي ProLiant (SPP)، يك راه حل كامل براي روشن و فعال نگه داشتن سيستم هاي HPE با جديدترين سيستم عامل و درايورها ارائه مي دهد.
3. ادغام هاي SUM با HPE OneView و HPE iLO Amplifier Pack اجازه مي دهد سيستم عامل، درايور و نرم افزار سيستم را از داخل HPE OneView و HPE iLO Amplifier به روز كنيد.
4. اطلاعات يكپارچه در مورد وابستگي ها، از جمله HPE Onboard Administrator و HPE Virtual Connect، براساس آزمايش گسترده هر Service Pack براي ProLiant (SPP)
5. ويژگي هاي استقرار از جمله گزارش هاي زنده كه اطلاعات دقيق فرآيند به روزرساني هدف را ارائه مي دهند.
6. افزايش عملكرد، انعطاف پذيري و امنيت: (SUM) بدون نياز به عوامل يا ساير نرم افزارهاي نصب شده دائمي در گره هاي هدف فعاليت مي كند.
7. عملكرد پايه شامل اعتبار سنجي، اختصاص خطوط اصلي در به روزرساني هدايت شده، فيلتر پويا، فيلتر كردن با مدل سرور و امكان بارگيري خطوط اصلي از سرور
8. به روزرساني هاي ضد دستكاري ارائه مي دهد، زيرا به روزرساني سيستم عامل فقط از طريق HPE iLO قابل دسترسي است و به صورت ديجيتالي معتبر است.
9. معماري بسيار كارآمد فناوري Smart Update به يك برنامه قدرتمند و در عين حال سبك با مقياس پذيري عالي و همچنين مستقل و همچنين يكپارچه با HPE OneView ،HPE iLO Amplifier Pack و Intelligent Provening منجر مي شود.
10. پشتيباني گسترده از سيستم عامل آنلاين و به روزرساني درايور، براي فعال شدن فقط به يك راه اندازي مجدد نياز داريد كه منجر به كاهش زمان خرابي مي شود.
11. فهم و استفاده از اسناد با قالب و محتواي سازگار آسان است.

Smart Update (SUT) چيست؟

يكي ديگر از ابزار هاي بروزرساني فريمور ها و درايو ها ي سرور hp در كنار sum است. ابزارهاي Smart Update (SUT) يك افزونه SUM است كه HPE OneView و سرورهاي HPE iLO Amplifier Pack را قادر مي سازد تا به صورت خودكار به روزرساني ها را انجام دهند تا عمليات IT را كاهش دهند.

SUT يك ابزار سيستم عامل (OS) است كه توانايي انجام آنلاين سيستم عامل و يا به روزرساني درايور را از طريق شبكه مديريت HPE iLO سرورها بدون نياز به اعتبار سيستم عامل فراهم مي كند. SUT از ويندوز، لينوكس (RedHat و VMware ESXi) پشتيباني مي كند.

HPE Smart Update Tools (HPE SUT) توانايي انجام هر دو سيستم عامل و به روزرساني درايورهاي سيستم عامل را بصورت آنلاين و بدون نياز به داشتن مدارك در HPE OneView و بدون تخريب سرعت شبكه توليد فراهم مي كند.

ويژگي هاي HPE Smart Update Tools:

1. سهولت مديريت: HPE OneView و iLO Amplifier Pack را قادر مي سازد تا به طور خودكار به روزرساني ها را انجام دهد تا عمليات IT را كاهش دهد.
2. پشتيباني از وابستگي و مديريت توالي بين درايورها و سيستم عامل.
3. به روزرساني ها با استفاده از SUT از طريق شبكه مديريت HPE iLO بدون نياز به اعتبار سيستم عامل انجام مي شود.
4. زمان خرابي را كاهش مي دهد: Smart Update Tools (SUT) تعداد راه اندازي مجدد مورد نياز براي فعال سازي را محدود مي كند.
5. به روزرساني آنلاين براي نصب سريع و به روزرساني در دسترس است.

ويدئو آموزشي Service Pack For Proliant (SPP):

در ادامه قصد داريم آموزش تصويري Service Pack Proliant را توضيح دهيم:

پس از دانلود ورژن SPP موردنظر خود به صورت فايل ISO بايد ان را در فلش بوتيبل شده كپي كنيد. توجه داشته باشيد كه گاهي اوقات لازم است براي نصب يك سري برنامه ها بر روي سرور ها و استوريج هاي hp از برنامه ي مخصوص سرور HP با نام USB Key Utility براي بوتيبل كردن فلش استفاده كنيد.

USB Key Utility يك برنامه Windows است كه محتواي Intelligent Provisioning يا SPP و ساير تصاوير CD يا DVD را در درايو فلش USB كپي مي كند. پس از كپي كردن داده ها در درايو فلش USB، به جاي استفاده از CD يا DVD ،Intelligent Provisioning يا SPP را از درايو فلش USB اجرا كنيد. اين فرايند در عمليات Headless-Server سودمند است. همچنين با اجازه دادن به كاربر براي بازيابي تصاوير خود از وب و سفارشي كردن آنها در صورت لزوم، ذخيره سازي، حمل و نقل و استفاده از مطالب را ساده مي كند.

ابتدا باهم آموزش USB Key Utility را خواهيم ديد:

1ـ ابتدا نرم افزار USB Key Utility را از سايت HP دانلود كنيد.نرم افزار را اجرا و بر روي گزينه ي NEXT كليك كنيد.

2ـ در ادامه با قبول كردن شرايط و مقررات گزينه ي NEXT را زده و ادامه دهيد.

3ـ در اين مرحله با توجه به اين كه فلش ديسك ما بوتيبل است يا خير يكي از گزينه ها را انتخاب مي كنيم: گزينه ي اول براي زماني است كه فلش ما بوتيبل نشده است و گزينه ي دوم براي وقتي است كه فلش ما بوتيبل شده است بهتر است هميشه گزينه ي اول را انتخاب كنيم تا درصورتي كه از بوتيبل بودن فلش خود اطمينان نداريم اين كار را مجدد انجام دهيم.

4ـ در اين مرحله فايل مورد نظر را انتخاب مي كنيم، گزينه ي اول براي مواردي كه فايل انتخابي شما از روي CD يا DVD است، گزينه ي دوم انتخاب فايل ISO است اين گزينه را انتخاب كرده و به مرحله ي بعد مي رويم.

5ـ در اينجا نرم افزار هشدار ميدهد كه در صورت بوتيبل شدن فلش ديسك شما فرمت مي شود و اطلاعات داخل ان پاك مي شود OK مي كنيم.

6ـ در مرحله ي اخر اطلاعات فايل ISO در داخل فلش بوتيبل شده كپي مي شود. پس از پايان كار ميتوانيد فلش را جدا كرده و به سرور متصل كنيد.

حال مي توانيم Service Pack Proliant را برروي سرور نصب كنيم:

سرور را روشن يا ريستارت كرده و فلش را متصل مي كنيم. پس از بوت شدن سرور با فلش تصوير زير را مشاهده مي كنيم.

1ـ با دو دستور مواجه مي شويم:

ـ دستور اول بروزرساني سرور به صورت اتوماتيك و دستور دوم بروزرساني به صورت دستي است.

ـ گزينه ي دوم را انتخاب كرده و پيش مي رويم.

2ـ اجازه مي دهيم لود شود.

3ـ در اين قسمت زبان موردنظر يعني English را انتخاب مي كنيم و گزينه ي accept را زده و next مي كنيم.

4ـ در صفحه ي بعد دو گزينه داريم: سمت چپ (Firmware Update) و سمت راست (Smart Storage Administrator SSA).در برخي از ورژن هاي SPP ممكن است گزينه ي سومي به نام Insight Diagnose وجود داشته باشد كه براي تست سخت افزار ها در اختيار كاربران قرار مي گيرد.

5ـ Firmware Update را انتخاب مي كنيم.

6ـ سه مرحله مشاهده مي كنيم. بايداجازه دهيم مراحل يكي يكي طي شوند.

ـ مرحله 1 (inventory): در اين مرحله كليه سخت افزار ها بررسي مي شوند تا مشخص شود كدام سخت افزار ها نياز به بروزساني دارند. اجازه ميدهيم اين مرحله كامل شود پس از اجراي كامل در پايين صفحه گزينه ي next فعال مي شود. Next مي كنيم.

ـ مرحله 2 (review): در اين قسمت ما مي توانيم ليستي از سخت افزار هايي كه اپديت انها در اين SPP اورده شده است را مشاهده كنيم. در سمت راست installing version و available version يعني نسخه ي فعلي و نسخه ي جديدتر را مشاهده مي كنيم، اگر سخت افزاري نياز به اپديت داشته باشد گزينه ي كنار ان فعال است. اما ما مي توانيم هركدام را كه خواستيم فعال يا غيرفعال كنيم سپس در پايين صفحه گزينه ي deploy را مي زنيم.

ـ مرحله 3 (Deployment): در اين مرحله تمام بروزرساني هاي كه در مرحله ي قبل انتخاب كرديم انجام مي شوند. اين مرحله ممكن است كمي زمانبر باشد. پس از پايان دكمه ي Reboot را زده و اجازه ميدهيم سرور ريستارت شود.

اكنون كار به اتمام رسيده وسرور ما اپديت شده.

توجه داشته باشيد در حالي كه گزينه ي اول كه اپديت به صورت اتوماتيك است را انتخاب كنيد، مستقيم به مرحله 3 مي رويد و سيستم به طور خودكار تمامي سخت افزارهاي در دسترس را شناسايي كرده و اپديت مي كند.

منبع : نحوه به روز رساني سرويس پك hp 

سرور چيست؟

به صورت كلي مي توان گفت سرور، سيستمي است كه وظيفه سرويس دهي و ارائه خدمات به ساير سيستم هاي ديگر را بر عهده دارند. سيستم هايي كه از سرور خدمات دريافت مي كنند، تحت عنوان خدمات گيرنده يا كلاينت (Client) شناخته مي شوند. دواقع اين سرورها يا سيستم هاي سرويس‌دهنده، كامپيوتري هستند كه در طول شبانه‌روز به‌طور مداوم به شبكه جهاني اينترنت متصل بوده و داراي سخت‌افزارها و نرم‌افزارهاي اختصاصي است.

يك كامپيوتر خانگي هم كه سيستم هاي ديگر به آن متصل هستند و خدمات دريافت مي كنند، يك سرور به شمار مي آيد. در حقيقت تنها تفاوت آن با ساير كامپيوتر هاي خانگي امكان اتصال آن به شبكه و ارائه خدمات به ساير سيستم ها است. اين كار به كمك برنامه ها و تنظيماتي كه بر روي آن پياده شده اند، امكان پذير مي شود.

براي مثال زماني كه شما سايت هاي مختلفي را در مرورگر خود وارد مي كنيد و به استفاده از خدمات آن ها مي پردازيد، در واقع شما نقش سرويس گيرنده يا همان كلاينت را بازي مي كنيد.همچنين سيستمي هايي كه تحت شبكه به شما اين خدمات را ارائه مي كنند، سرور يا سرويس دهنده نام دارند.

انواع سرورهاي بر اساس زيرساخت: 

ـ سرور اشتراكي: 

اين نوع سرورها همانطور كه از نامش پيداست داراي منابع اختصاصي نبوده و داراي محدوديت سخت افزاري هستند. در واقع در اين سرورها ممكن است چندين سايت يا هاست وجود داشته باشد و مشكل سايت‌ها ممكن است بر روي سايت‌هاي ديگر تاثير بگذارد. به طور كلي اين سرورها به‌صورت مشترك در اختيار كاربران قرار مي‌گيرند.

از معايب سرورهاي اشتراكي مي توان به محدود بوده منابع و همچنين امنيت پايين اشاره كرد. به همين دليل اين سرورها براي شركت ها و سازمان هاي بزرگ مناسب نيستند. در واقع تنها زماني مي توان از اين سرورها استفاده كرد كه شركت كوچك و يا تازه تاسيس است و مي خواهد در هزينه هاي خود صرفه جويي نمايد. 

ـ سرور مجازي: 

در اين نوع سرورها يك سرور فيزيكي با استفاده از نرم افزاري هاي مجازي سازي به بخش هاي كوچكتر تقسيم مي شود. هر كدام از اين بخش ها به طور مستقل به همراه سيستم عامل و اپليكيشن هاي خود اجرا مي شوند. 

البته لازم به ذكر است كه منابع اين نوع سرورها بسته به نوع سيستم مجازي ساز مي تواند اختصاصي و يا اشتراكي باشد. البته نوع سخت افزار در اين نوع سرورها نيز اهميت دارد. در واقع اين نوع سرورها حد واسط ميان سرورهاي اشتراكي و اختصاصي مي باشد كه در اين صورت شما به منابع بيشتري دسترسي داريد.

در سرورهاي مجازي، سايت‌هايي كه روي يك سرويس‌دهنده و يا وب سرور قرار مي‌گيرند، به مراتب كمتر از سايت‌هاي موجود در سرورهاي اشتراكي هستند. به‌همين دليل فضاي بيشتري را در اختيار خواهيد داشت. بسته به نوع مجزاي ساز، منابعي كه در اختيار مشتريان قرار مي‌گيرد مي‌تواند كاملاً اختصاصي و يا مشترك باشد. هدف از ارائه سرور مجازي در واقع كاهش هزينه‌ها مي‌باشد.

ـ اختصاصي:

اين نوع سرورها بر خلاف سرورها اشتراكي براي وب سايت‌هاي پربازديد، شركت‌ها و سازمان‌هاي بزرگ مانند فروشگاه‌هاي آنلاين كه نياز به امنيت، سرعت‌بالا، پهناي باند مناسب و دسترسي بالا براي نصب هرگونه نرم‌افزار يا ايجاد تغييرات دارند، مناسب مي باشند.

كاربران اين سرورهاي اختصاصي در CPU، رم، فضاي ذخيره سازي و پهناي باند كاملا اختصاصي ميزباني خواهند شد. خريد سرور اختصاصي براي توسعه دهندگان وب و اپليكيشن يك انتخاب مناسب به حساب مي آيد زيرا براي نصب نرم‌افزار و ايجاد تغييرات محدوديتي ندارند. مورد ديگري كه بايد در رابطه با اين سرورها بدانيد اين است كه هزينه سرورهاي اختصاصي با توجه به نوع سيستم‌عامل، منابع و منطقه جغرافيايي متغير است. اين نوع سرور‌ها به علت انعطاف بالايي كه دارند مي‌توانند پاسخگوي نرم افزارهاي متعدد و گوناگوني باشند كه بر روي آنان نصب مي‌شوند.

ـ سرور كولوكيشن يا ديتاسنتر:

سرور Colocation به امكان ارائه فضاي رك،IP مورد نياز، پهناي باند و تامين برق مورد نياز تجهيزات شبكه و سرورها، گفته مي شود كه همه اين خدمات براي نگهداري سخت‌افزار در ديتاسنتر است كه توسط شركت هاي ارائه كننده هاستينگ ارائه مي شود.

در خدمات Co-Location (كولوكيشن)، سخت‌افزار و تجهيزات سروري شما به شركت هاي هاستينگ تحويل داده خواهد شد، آنها نيز پس از تحويل آن ‌را در بستر شبكه ديتاسنتر نصب نموده و دسترسي‌ هاي لازم براي كنترل سرور را در اختيار شما قرار خواهند داد. با ارائه اين خدمات از سوي شركت هاي هاستينگ، ماهانه مبلغي به عنوان هزينه اجاره رك و همچنين در صورت انجام ساير خدمات از سوي خدمات گيرنده دريافت خواهد شد.

همانطور كه گفته شد در اين نوع سرور، سخت افزار‌ها مانند، هارد سرور، رم سرور و CPU سرور توسط كاربر خريداري شده و به دلخواه او نصب مي‌گردد. تمامي نيازهاي نرم افزاري سرور مانند نصب سيستم عامل و نصب نرم افزارها هم توسط كاربر صورت مي‌پذيرد. همچنين مالك سرور اجازه دسترسي به سرور را دارد. لازم به ذكر است كه در كولوكيشن تنها هزينه‌هاي مربوط به نگهداري سرور از كاربر دريافت مي‌شود كه طبيعتاً هزينه‌ها به شكل چشمگيري كاهش مي‌يابند. 

ـ سرور Cloud يا ابري:

اين سرورها كه از قابليت اطمنيان بالايي برخوردار بوده همان سرورهاي مجازي اختصاصي هستند كه در زيرساخت رايانش ابري ايجاد و مديريت مي شوند. فضاي كلود به تعداد نامحدودي از دستگاه‌ها اجازه مي‌دهد تا به عنوان يك سيستم واحد عمل كنند. اين سرورها مقياس‌پذيري و هزينه كمتري نسبت به سرورهاي ديگر مانند سرور اختصاصي دارند.

سرور ابري از مشكلات سخت افزاري كه ممكن است در سرورهاي فيزيكي رخ دهد به دور بوده و پايدارترين گزينه براي شركت هايي است كه مي خواهند هزينه كمتري داشته باشند. سرورهاي ابري سرويس سريع‌تري ارائه مي‌دهند در نتيجه با هزينه مشابه سرور فيزيكي منابع و خدمات سريع‌تري دريافت خواهيد كرد. همچنين بروزرساني آن بسيار آسان و سريع است.

انواع سرور :

ـ Web سرور:

وب سرورها نرم افزارها يا سخت افزارهايي هستند كه امكان دسترسي به محتوا را از طريق اينترنت فراهم مي كند. اين نوع سرور، همانطور كه از نامش پيداست، مخصوص ميزباني وب سايت ها مي باشد و با استفاده از سرويس هاي خاص ارتباط بين آدرس ها و كاربران شبكه هاي اينترنتي را با صفحات وب فراهم مي نمايد. درواقع كاربرد آن به طور ويژه در حوزه ي وب هاستينگ و راه اندازي سايت مي باشد.

ـ Standelone سرور:

به سروري گفته مي شود كه هيچ وابستگي به منبع خارجي ندارد و بدون اين وابستگي به كاربران خود خدماتي را ارائه مي نمايد. در واقع اين سرورها زيرشاخه و يا زيرساخت يك شبكه بزرگتر محسوب نمي شود.

ـ Name سرور:

Name Server ها قسمت مهم Domain Name System يا DNS هستند كه وب سايت ها با استفاده از آنها امكان استفاده از نام دامنه را به جاي آي پي آدرس ها مي دهند.

ـ Printer سرور:

كامپيوتر يا دستگاهي است كه از طريق شبكه به يك يا چند پرينتر و تعدادي كلاينت متصل شده و پس از دريافت فرمان پرينت از كلاينت ها آن را به پرينتر مناسب منتقل مي كند. Fax Server نيز مشابه با اين سرور است كه تفاوت آن ارتباط با دستگاه هاي فكس بجاي پرينتر است.

ـ Fax سرور:

همانطور كه گفته شد دقيقه مشابه Printer Server مي باشد.

ـ غير مجاز مي باشد سرور:

اين سرورها در واقع واسط ميان كلاينت ها و سرورهاي ديگر هستند و هنگامي كه كاربر بخواهد اطلاعاتي چون فايل، صفحات وب و ساير منابع را از سرور ديگري دريافت كند، به  غير مجاز مي باشد server متصل مي شود. 

ـ Sound سرور:

سروري كه دسترسي و استفاده از ابزارهاي صوتي همچون كارت صدا را مديريت مي كند.

ـ Application سرور:

سروري است كه توانايي اجراي برنامه هاي نرم افزاري خاصي را داشته و كاربران از روي كامپيوتر هاي خود مي توانند به نرم افزارها دسترسي داشته باشند.

ـ Database سرور:

 اين مدل معمولا در اختيار سازمان هاي بسيار بزرگ قرار داده مي شود و به صورت است كه Database مورد استفاده يك نرم افزار يا سرويس كه توسط كاربران بر روي كامپيوتر هاي آن ها مورد استفاده قرار مي گيرد، بر روي سرور قرار مي گيرد و تمام كاربران و كامپيوتر هاي متصل از يك ديتابيس مشترك كه بر روي سرور مي باشد، استفاده مي كنند و اطلاعات نيز به صورت يكپارچه و متمركز ذخيره سازي و پردازش مي گردد.

ـ File سرور:

فايل سرور، سيستم مديريت و ذخيره سازي فايل است و سروري است كه دسترسي به فايل‌ها را فراهم مي‌كند يعني به عنوان مكان ذخيره سازي مركزي فايل است كه چندين سيستم مي‌توانند به آن دست يابند. در واقع فايل هاي مورد نياز يك مجموعه بر روي سرور قرار مي گيرد و كاربران مختلف از كامپيوتر هاي مختلف مي توانند به فايل ها دسترسي داشته باشند كه امكان محدود كردن دسترسي ها براي هر كاربر به صورت ويژه نيز وجود دارد.

ـ Game سرور:

علاقه مندان به بازي هاي كامپيوتري مي توانند به اين سرورها متصل شده و به صورت آنلاين به انجام بازي هاي گروهي بپردازند. اين نوع سرور درواقع Application Server هايي هستند كه تنها براي بازي استفاده مي شوند.

ـ Home سرور:

سروري براي منازل مسكوني است كه از طريق يك شبكه خانگي و اينترنت به ساير دستگاه هاي داخل خانه خدمات ارائه مي دهد.

ـ Media سرور:

اين نوع از سرور مربوط به اشتراك Media مي باشد. براي مثال يك ويديو يا فايل صوتي بر روي سرور قرار مي گيرد و كاربران مي توانند بدون نياز به دانلود فايل آن را بر روي كامپيوتر خود مشاهده كنند.

ـ Communication سرور:

از اين سرور براي راه اندازي سرويس هاي ارتباطي استفاده مي شود. كه در آن هر كاربر و يا كامپيوتر به عنوان يك end point مي توانند با اتصال به سروري كه براي اين منظور راه اندازي شده است با ديگر كاربران در ارتباط باشد و متن ها موارد مورد نياز را به كاربر يا end point مقابل خود ارسال كند، كه ميزان دسترسي ها و ارتباطات هر فرد با افراد ديگر نيز توسط سرويس هاي  امنيتي كنترل مي گردد.

ـ Computing سرور:

اين سرور براي انجام پردازش و محاسبه استفاده مي گردد، به اين صورت كه در زماني كه پردازنده هاي يك كامپيوتر براي پروسه يا كاربري خاصي كافي نمي باشند، مي توان با اتصال اين كامپيوتر به يك سرور ديگر از پردازنده هاي سرور نيز در كنار پردازنده هاي كامپيوتر كاربر استفاده نمود.

ـ Mail سرور:

اين سرورها همانطور كه از نامشون پيداست براي ارسال ايميل استفاده مي شوند. به اين صورت كه بر روي سرور يك سرويس ارسال ايميل يا WebMail قرار مي گيرد و خدمات و تراكنش هاي ارسال ايميل از طريق آن سرور انجام مي گردد.

سيستم عامل سرور و انواع آن:

سرور ها داراي نرم افزار و سيستم عامل هاي مختص به خود هستند كه بر روي اين كامپيوتر ها نصب مي شود. از اين جمله سيستم‌ عامل‌‌ سرور مي توان به سيستم عامل هاي هاي مختلف Linux و Windows Server اشاره كرد. به همين دليل در هنگام نصب سيستم عامل سرور بايد به كاربرد سرور و نرم افزار هايي كه بر روي آن نصب شده است توجه داشت. از جمله اين سيستم عامل ها مي توان به: 

ـ لينوكس: پر استفاده ترين سيستم عامل در دنياي ميزباني وب به حساب مي آيد و از دلايل آن مي توان به رايگان بودن و متن باز بودن آن اشاره كرد. اين حالت باعث مي شود كه ارتقاي نرم افزاري و كارهاي مديريتي به سادگي و بدون نياز به موارد اضافي انجام شود. و تمامي توزيعات لينكوس مانند CentOS، Fedora Core و Debian را شامل مي شود.

ـ ويندوز: مطمئنا اكثراً با اين سيستم عامل آشنايي داريد و با يك رابط گرافيكي رو به رو هستيد كه شباهت زيادي به كامپيوتر خانه تان دارد. اگر شما پروژه اي داريد كه آن را با استفاده از تكنولوژي ASP.NET نوشته ايد شما نياز داريد براي اجراي آن از ويندوز سرور استفاده كنيد. تمامي ورژن هاي مختلف ويندوز مانند windows 7 , 8 , 10 وwindows server  را شامل مي شود .

منبع : سرور چيست

هارد سرور چيست؟

مطمئنا شما تا به حال تعداد زيادي هارد را جهت مصرف شخصي خريداري كرده ايد و با نحوه خريد آن ها آشنايي داريد، اما وقتي صحبت از هارد سرور به ميان مي آيد، موضوع كمي پيچيده تر مي شود. به همين دليل نياز است هنگام خريد هارد سرور نكات خاصي را رعايت كنيد. ما در اين مقاله سعي داريم تا شما را با اين نكات آشنا نماييم، زيرا هارد يكي از اجزاء ضروري و مهم در سرورها به شمار مي رود، به طوري كه مي بايست با كمترين تأخير به درخواست ها پاسخ داده و سطح بالايي از يكپارچي را براي داده فراهم نمايد.

در واقع هارد سرور به هاردي گفته مي شود كه بر روي سرور قرار گرفته و از آنجا كه سرورها به عنوان هسته اصلي ذخيره ديتا در شبكه به حساب مي آيند، هاردهاي نصب شده بر روي آنها نيز از اهميت ويژه اي برخوردار هستند.

به طور كلي هاردها به طور مداوم داده ها را مي خواند و مي نويسد بنابراين بايد حداقل تأخير، حداكثر قابليت اطمينان، سرعت و عملكرد را فراهم نمايد. در زير به مهمترين علل وجود هارد سرور مي پردازيم:

ـ قابليت اطمينان: از دست دادن داده هاي غير قابل بازيابي مي تواند ضررهاي چند ميليوني را به يك كسب و كار وارد نمايد.
ــ عملكرد: سرورها براي رسيدگي به چندين درخواست طراحي شده اند كه بايد سريع پردازش شوند.
ـ زمان پاسخ: كاربران مجبور نيستند منتظر بمانند تا درخواست هاي آنان پردازش شود.

شما مي توانيد براي خريد هارد سرور بر روي لينك كليك كنيد.

آيا مي توان از هاردهاي معمولي به جاي هارد سرور استفاده كرد؟

مطمئناً استفاده از اين هارد ها ارزان تر و مقرون به صرفه تر خواهد بود اما نكته قابل توجه اين است كه آن ها براي استفاده در سرور طراحي نشده اند. حالا بريم به بررسي چند دليل براي رد اين موضوع:

به عنوان مثال، يك HDD معمولي مقاومت كمي در برابر لرزش هايي كه ممكن است سرور به آن وارد نمايد دارد. به عبارت ديگر، شوكي كه HDD سرور مي تواند بدون هيچ گونه صدمه اي تحمل كند را به هيچ وجه يك هارد معمولي نمي تواند تحمل كرده و صد در صد صدمه خواهد ديد. علاوه بر اين، HDD هاي معمولي داراي سطح بالايي از خطاهاي غير قابل بازيابي هستند و از دستورات كنترل كننده RAID پشتيباني نمي كنند.

يك HDD معمولي در خانه بسيار خوب كار مي كند، بنابراين فقط براي ايجاد فضاي ذخيره سازي كوچك مانند تصاوير يا فيلم هاي خانگي مناسب هستند.

پس تفاوت هارد سرور با هارد معمولي شامل: 

1. مكانيزم خنك كردن، سنسورهاي تشخيص و تصحيح لرزش و كنترل جريان هوا در هارد سرور با هارد معمولي فرق دارد.
2. ويژگي‌هاي بيشتري در زمينه error detection and correction دارد.
3. هارد سرور در دو نوع simple swap and hot swap وجود دارد. هارد سرور hot swap را مي‌توان بدون خاموش كردن سرور، از سرور خارج و يا تعويض كرد. اين هاردهارا هات پلاگ هم مي‌نامند و معمولا اينترفيس SAS دارند. هارد Simple swap هارد معمولي است كه شلف آبي رنگ دارد.
4. هارد سرور در زمينه پيكربندي RAID ويژگي‌هاي بيشتري دارد.
5. فريمور هارد سرور داراي error recover control (ECC) است كه وظيفه كنترل خطا در محيط RAID را بر عهده دارد. 
6. هارد سرور، قابليت اطمينان بيشتر و سرعت بيشتر و البته قيمت بيشتر هم دارند.
7. هارد سرور كارايي بيشتري دارد و مي‌تواند همزمان چندين درخواست را پاسخ دهد.
8. زمان پاسخ به درخواست در هارد سرور كمتر است و البته طول عمر بيشتري دارد.
9. حافظه Cache بيشتري دارد.

با انواع هارد سرور كه امروزه سرورها مي توانند از آنها استفاده نمايند:

ـ SATA: سرعت اين نوع از هارد ها بين 5400 دور در دقيقه و 7200 دور در دقيقه متفاوت است. اين درايوها تقريباً مشابه HDD هاي معمولي هستند. 

ـ SATA RAID يا SATA RE: سرعت كار 7200 دور در دقيقه است. اين درايوها از دستورات ويژه كنترل كننده RAID پشتيباني مي كنند.

ـ SAS: نوع خاصي از HDD با سرعت بسيار بالا (تا 15000 دور در دقيقه) براي ذخيره سازي داده هاي پر استفاده. 

حالا اولين كاري كه بايد انجام بديد اين هست كه تصميم بگيريد چه نوع هاردي را خريداري نماييد.

SAS يا SATA:

به طور كلي هارد درايوهاي SAS داراي قيمت بالاتري بوده و براي استفاده در سرورها و شبكه هاي بزرگ با پردازش اطلاعات بالا مناسب تر مي باشند، در حالي كه هارد درايوهاي SATA ارزان تر بوده و براي ذخيره اطلاعات كامپيوتري مناسب مي باشند. در ابتدا پهناي باند رابط SAS بيشتر از SATA بود.

اما در نسل 3 (SATA III) پهناي باند حداكثر 6 گيگابايت بر ثانيه و همچنين بيشتر از نسل دوم SAS است. امروزه سرورهايي با كنترل كننده نسل سوم SAS با پهناي باند تا 12 گيگابايت در ثانيه در دسترس هستند. در واقع درايوهاي SATA براي ايجاد فضاي ذخيره سازي مناسب هستند كه به حداكثر عملكرد نياز ندارند.

جهت آشنايي بيشتر به لينك مجاور مراجعه نماييد: تفاوت ميان هارد درايوهاي SAS و SATA

انواع هارد سرور از نظر تكنولوژي:

ـ HHD: اين هاردها در وقاع داراي قطعات متحركي هستند مانند پلاتر و هد كه ديتا بر روي صفحات هارد ذخيره مي شود. يكي از پارامترهاي مهم در اين هارد ها سرعت چرخش ديسك بوده كه با RPM بيان مي شود و داراي مقاديري چون 15000، 10000، 7200، 54000 هستند. هرچه RPM بيشتر باشد زمان تاخير چرخش ديسك و زمان دسترسي كم مي‌شود و نتيجه آن كارايي بالاتر و البته قيمت بيشتر است.

ـ SSD: هارد  SSD مخفف Solid State Drive است و برعكس HHD هيچ قطعه متحركي ندارد در نتيجه هدي ندارد كه براي خواندن و نوشتن ديتا حركت كند و همين باعث افزايش طول عمر و سرعت آن مي‌شود. پس سوال پيش مي آيد كه ديتا كجا ذخيره مي شود؟ SSD ديتا را روي حافظه فلش ذخيره مي‌كند. ظرفيت SSD ها بين ۱۲۰ گيگابايت تا ۲ ترابايت و قيمت آنها ۲ تا ۴ برابر هاردهاي SATA است.

ـ NVMe: مخفف Non-Volatile Memory Express است كه در سال ۲۰۱۳ عرضه شد. NVMe نوعي SSD است كه روي اسلات PCIe مادربورد نصب مي‌شود. PCIe سرعت بالايي دارد و در هاردها سرعت را به ۳۲Gb/s و پهناي باند و توان عملياتي را به ۳.۹GB/s مي‌رساند. كاربرد آن در گيمينگ و اديت ويدئو با رزولوشن بالا است.

هر آنچه در رابطه با هارد هاي SSD بايد بدانيد:

همانطور كه در بالا گفته شد هاردهاي SSD برعكس HHD ها هيچ قطعه متحركي نداشته و در نتيجه از سرعت و كارايي بالاتري برخوردارند. همچنين SSD ها داراي ويژگي هاي خاصي هستند كه سبب افزايش سرعت و كارايي سيستم خواهد شد.

از جمله مزاياي هارد هاي SSD:

ـ كارايي بالاتر و زمان تاخير بهتر

ـ كاهش زمان بوت شدن سيستم

ـ اجرا و بارگذاري انواع نرم افزار به صورت بي وقفه

ـ پشتيباني از رابط ورودي / خروجي DDR4

ـ سرعت بالاي كپي انواع فايل‌ها

ـ كاهش مصرف انرژي و توليد گرما

ـ قابليت اطمينان بالا؛ پايداري و ماندگاري اطلاعات

ـ پشتيباني از RAID

ـ حفاظت از سرمايه

معايب هارد هاي SSD:

ـ از معايب اين هارد هاي متوان به قيمت بالاي آن نسبت به HHD ها اشاره كرد.

انواع هارد سرور بر اساس اندازه:

اندازه هارد سرورها كه با عنوان فرم فاكتور درايو هم بيان مي‌شود شامل دو دسته است ۳.۵ و ۲.۵ اينچي كه به ترتيبLFF و SFF نام دارند.

اندازه ۳.۵ اينچي يا LFF رايج‌ترين اندازه براي هارد است و ظرفيت مناسبي براي ذخيره ديتا در اختيارتان مي‌گذارد. اين اندازه در سرورهايي كه حجم ديتا زياد است توصيه مي‌شود. البته لازم به ذكر است هارد ۳.۵ اينچي در مقايسه با هارد ۲.۵ اينچي، مصرف برق بيشتري دارد. قيمت هارد ۳.۵ اينچي در كنار ظرفيت بالايي كه دارند باعث مي‌شود هزينه ذخيره هر گيگ ديتا، به صرفه باشد.

هاردهاي SSD در اندازه ۲.۵ اينچي در بازار هستند و براي آنها مي‌توانيد از مبدل ۳.۵ اينچي استفاده كنيد تا در سرور جاي گيرد. ظرفيت هارد ۲.۵ اينچي در مقايسه با ۳.۵ اينچي كمتر است و اصولا در قيمت بيشتر و سرعت بالاتر معروفند.

آشنايي با ويژگي ها مهم در هارد سرورها:

اگر به قسمت محصولات در سايت مسترشبكه مراجعه كرده و بر روي هارد سرور اچ پي كليك كنيد با انواع مختلفي از اين هاردها مواجه خواهيد شد. مطمئنا شما هم مي خواهيد بدانيد كه تفاوت ميان آنها چيست؟ پس به مثال زير توجه كنيد:

 همانطور كه مشاهده مي كنيد هارد سرور اچ پي 300GB SAS 12G 15K SFF داراي اعدادي است كه ممكن است با آنها آشنايي نداشته باشيد پس در ادامه با ما همراه باشيد.

1ـ فرم فاكتور هارد:

فرم فاكتور هارد به طور مستقيم ظرفيت سرور و بهره وري انرژي شما را تعيين مي كند. در حال حاضر، فقط دو اندازه ديسك در دسترس است يعني 3.5 ″ و 2.5 ″ ،كه به عنوان LFF و SFF شناخته مي شوند. نوع 3.5 ″ آن پركاربردترين اندازه است كه به شما اين امكان را مي دهد تا حداكثر مقدار داده را قرار دهيد. هارد ديسك هاي 4 ترابايتي 3.5 اينچي معمولاً براي سرورهايي كه نياز به حافظه بيشتري دارند توصيه مي شود.

اما نكته منفي اين است كه آنها مصرف انرژي بيشتري نسبت به درايوهاي 2.5 اينچي دارند. همچنين توجه داشته باشيد كه هارد SSD در اين فرم وجود ندارد اما مي توانيد از يك آداپتور 3.5 اينچي مخصوص استفاده كنيد. 

2.5 ″ يك اندازه معمول براي HDD لپ تاپ و يك SSD مبتني بر SATA معمولي است، اگرچه اندازه اين درايوها فقط يك اينچ كوچكتر است، اما در مقايسه با نوع 3.5 اينچي مصرف بسيار كمتري دارد. در حال حاضر، حداكثر حجم اين درايوها در حدود 2 ترابايت است. در اين مثال هارد ما از نوع 2.5 اينچي يعني SFF است.

2ـ سرعت چرخش هارد ديسك يا RPM:

RPM مخفف Revolutions per minute به معني چرخش در دقيقه و براي بررسي سرعت يك هارد درايو است. يك هارد ديسك استاندارد، درون خود يك ديسك چرخان دارد و RPM چرخش اين ديسك در دقيقه را اندازه گيري مي كند. هرچقدر اين سرعت چرخش بالاتر باشد، سرعت خواندن و نوشتن اطلاعات در هارد بالا خواهد رفت. پس در حين خريد هارد ديسك بايد به اين موضوع دقت كافي داشته باشيد. با افزايش دور در دقيقه ، سرعت هارد ديسك شما نيز افزايش مي يابد. بنابراين يك هارد ديسك با RPM بالاتر نشان دهنده هارد ديسك سريعتر است.

براي مثال در اينجا ما هارد سروري با سرعت چرخش هارد ديسك 15k را داريم، يعني ديسك اين هارد 15000RPM (دور در دقيقه) سرعت دارد.

3ـ نرخ انتقال اطلاعات: 

اين بخش عدد نشان دهنده سرعت انتقال اطلاعات توسط Interface درايو مي باشد. براي مثال در اين هارد سرعت انتقال اطلاعات 12G مي باشد. عموماً هارد ها با دو سرعت 6G و 12G يافت مي شوند.

4ـ نوع هارد: 

اين بخش نشان دهنده نوع هارد مي باشد كه در بالا به طور كامل در رابطه با آن توضيح داده شد.

5ـ ظرفيت هارد: 

اين مهمترين مشخصه هر درايو است يعني ظرفيت هارد. مهم نيست كه هارد شما از نوع HDD باشد يا SSD ، خانگي يا سازماني. درايوهاي 3.5 اينچي تا 14 ترابايت اطلاعات ذخيره مي كنند، در حالي كه درايوهاي 2.5 اينچي در حدود 2-4 ترابايت مي توانند اطلاعات ذخيره نمايند. لازم به ذكر است كه اصلا خريد بيشترين ظرفيت مزيت محسوب نمي شود.

براي مثال براي يك سرور 4 ترابايتي بهتر است، 4 هارد 1 ترابايتي و يا 2 درايو 2 ترابايتي خريداري شود. زيرا با اين كار قابليت اطمينان و افزونگي ايجاد شده و به شما اين امكان را مي دهد تا RAID ايجاد كنيد و سرعت خواندن / نوشتن را افزايش دهيد يا براي جلوگيري از از دست دادن اطلاعات، يك درايو پشتيبان تهيه كنيد.

طبقه بندي هارد ديسك ها بر اساس حجم كاري:

1ـ حجم كاري (Enterprise (performance optimized:

هارد سرورهاي  Enterprise يعني SAS 15K & 10K مي‌توانند بالاترين سطح از كارايي و قابليت اطمينان را براي اپليكيشن‌هاي mission-critical و I/O-intensive فراهم كنند.

2ـ حجم كاري (Midline (capacity optimized:

هارد سرورهاي Midline يعني SAS/SATA 7.2K مي‌توانند ظرفيت، كارايي و قابليت اطمينان بالايي را براي اپليكيشن‌هاي business-critical و I/O-intensive فراهم كنند. اين هارد سرور hp علاوه بر صرفه اقتصادي، بيشترين ظرفيت سخت‌افزاري را با قابليت اطمينان فراهم مي‌كند.

اگر براي سرورهاي خود و تامين نيازهاي حجم ذخيره‌سازي رو به رشدتان، به هارد درايوهاي قابل اطمينان، مقرون‌به‌صرفه و ظرفيت بالا نياز داريد، اچ پي، هارد درايوهاي سروري Midline را با بالاترين ظرفيت، كارايي و قابليت اطمينان براي اپليكيشن‌هاي ديتاسنترها پيشنهاد مي‌دهد كه حجم زيادي از اطلاعات را ذخيره مي‌كنند.

3ـ حجم كاري Entry:

HDDهاي Entry براي اپليكيشن‌هاي non-critical مناسبند كه ظرفيت بالايي را با كمترين هزينه به ازاي هر گيگابايت فراهم مي‌كنند.

كدام برند هارد سرور براي خريد مناسب تر است:

هارد سرورها در برندهاي مختلفي از جمله، HP، Dell، IBM و Seagate توليد و به بازار عرضه مي شوند. در ايران از هارد سرورهاي Seagate و HP بيشتر از ساير برندها استفاده مي شود. از آنجا كه سرورهاي HP يكي از پرطرفدارترين سرورها در ايران است، اين هاردها در انواع مختلفي براي انواع سرور HP توليد شده اند.

اما همانطور كه مي دانيد يكي از پر طرفدارين سرورها در جهان سرورهاي HP هستند و به همين دليل بهتر است از هارد سرور مخصوص به خود استفاده نماييد. زيرا اين هاردها پس از توليد تحت سخت ترين آزمايشات با ساير تجهيزات ساخته شده در شركت HP قرار گرفته اند.

آشنايي با تجهيزات ذخيره سازي HP:

محصولات اچ پي در زمينه ذخيره سازي و استوريج عبارتند از:

1. HDD ها
2. SSD ها
3. كنترلرهاي اچ پي
4. HBA هاي اچ پي

ويژگي هاي HP HHD:

به طور كلي هارد درايوهاي HPE براي ارائه‌ي بهينه‌ي عملكرد، قابليت اطمينان، سازگاري و امنيت داده‌ها در پلتفرمهاي سرور و ذخيره‌ساز storage) HPE) طراحي شده‌اند تا براي هر نوع كاري در شركتهاي كوچك گرفته تا شركت هاي بسيار بزرگ، انتخاب ارجح هر شخصي باشند.

در واقع اين هارد ها به منظور به حداكثر رساندن هر دو مورد عملكرد (functionality) و سازگاري (compatibility) با سرورهاي HPE ProLiant Rack و Tower، پلتفرمهاي خانواده‌ي Apollo، Blade وSynergy طراحي شده است. رد درايوها كه در ابعاد ۳.۵ اينچي (LFF) و ۲.۵ اينچي (SFF) هستند، طبق استانداردها عمر مفيد يك سال دارند. بسته به نوع استفاده از هاردها و حساسيت محيطي كه از آنها استفاده مي‌كنيد، بايد عمر مفيد هارد درايوها را همواره مورد توجه قرار دهيد.

از جمله ويژگي هاي اين هارد سرورها مي توان به: 

ـ افزايش عملكرد: اين هاردها با هدف ارائه بهترين كارايي در سرورهاي HPE، توسعه يافته‌ و تحت پروسه سخت‌گيرانه‌اي، ناسازگاري آن‌ها با فريمور و سيستم‌عامل نيز برطرف شده است.

ـ قابليت هاي استاندارد: اين هاردها از پروسه كنترل كيفيت بهره مي‌برند كه كارايي و اطمينان مورد نياز شما را در حجم‌هاي كاري مختلف فراهم مي‌كنند.

ـ قابليت اطمينان و امنيت: هارد درايو هاي سروري اچ پي داراي ويژگي HPE Digitally Signed Firmware يا HPE DS هستند كه با استفاده از آن مي‌توانيد از دسترسي غير مجاز به اطلاعات خود جلوگيري كنيد. HPE DS اين امنيت و اطمينان را فراهم مي‌كند كه Firmware درايو از منبع معتبري تامين شده و خطري آن را تهديد نمي‌كند و از سيستم در مقابل حملات مخرب محافظت مي‌كند و از دسترسي‌هاي غيرمجاز به داده‌هاي شما جلوگيري مي‌كند. 

براي محافظت پيشرفته از داده‌ها و همچنين رمزگذاري آنها، مشتريان بايد كنترلرهاي HPE Smart Array خود را با HPE Smart Array Secure SR Encryption استفاده كنند. اين راهكار رمزگذاري كنترلرمحور براي سرورهاي اچ پي در نظر گرفته شده كه داده‌هاي موجود در هر نوع استوريج متصل به سيستم، محافظت مي‌كند. اين راهكار با مقررات سختگيرانه HIPAA و Sarbanes-Oxley مطابقت دارد.

ـ هشدار قبل از خرابي: با ارتباطي كه بين SMART Array Controller و Systems Insight Manager وجود دارد، SMART در هارد درايوهاي HPE قادر به پيش‌بيني خرابي‌هاي احتمالي مي‌شود. پس اگر در يكي از درايوها خطايي رخ دهد، Smart Array Controller و System Insight Manager و يا SMART hard disk drive، شما را از آن باخبر خواهند كرد تا بتوانيد قبل از خرابي و Fail شدن هارد، اقدام به جايگزيني هارد درايو كنيد.

ـ سازگاري: ساده‌سازي طرح‌ريزي درايوهاي هارد و استانداردسازي درايوهاي هارد در سرور HPE و راه‌هاي ذخيره‌سازي حاملهاي (carrier) درايوهاي هارد معمول

ـ Smart Carrier: درايوهاي هارد HPE با Smart Carrierها براي ايجاد واسط جهت برقراري ارتباطهاي حياتي و مديريت اطلاعات طراحي شده‌اند. آيكونهاي LEDهاي نشاندهنده‌ي وضعيت سيستم و يك حلقه‌ي فعاليت در حال چرخش كه فرآيند نوشتن داده (data-writing) را منعكس مي­ كند، وضعيت فعلي سيستم را به كاربران نشان مي­ دهند.

يك چراغ LED آبي واقع در پشت دسته (handle) مي­تواند به شكل remotely و از راه دور فعال شود تا در حالي كه يك آيكون حذف نشدني (do-not-remove) كه در دكمه‌ي eject محل جايگذاري درايو (tray) قرار دارد روشن مي­شود تا به كاربران هشدار دهد كه حذف درايو باعث از بين رفتن داده‌ها يا اصطلاحاً data loss مي­ شود، كاربران را به سمت يك محل خاص جايگذاري درايو (tray) هدايت كند.

انواع HPE HHD ها بر اساس حجم كاري: 

هارد سرورها  اچ پي براي هر حجم كاري، كارايي را به همراه يكپارچگي داده و امنيت فراهم مي‌كنند و كمترين هزينه را به ازاي هر گيگابايت دارند. اين هارد درايوها دو رابط كاربري دارند: (SAS 12G) و (SATA 6G) و همچنين در دو شكل ظاهري (SFF 2.5″) و (LFF 3.5″) در دسترس هستند.

منبع : راهنماي خريد هارد سرور 

رم سرور چيست؟

به دليل پيشرفت هاي تكنولوژي و ضرورت استفاده از كامپيوترها، رم براي اكثر افرادي نامي آشناست. اما وقتي مي خواهيم در رابطه با رم سرور صحبت كنيم، موضوع كمي تخصصي تر مي شود كه ممكن است هر كسي از آن اطلاع نداشته باشد. به طور كلي RAMها حافظه كوتاه مدت كامپيوتر شما به حساب مي آيد.

RAM مخفف Random Access Memory است. آنها به عنوان يك حد وسط بين حافظه نهان موجود در پردازنده مركزي و فضاي ذخيره سازي بزرگتر بعني هارد درايوها عمل مي كنند. سيستم از حافظه RAM براي ذخيره بخشهاي فعال سيستم عامل به طور موقت استفاده مي كند. RAM نوعي ذخيره سازي موقت است.

هرچه حافظه RAM بيشتري داشته باشيد، هربار كه بخواهيد مي توانيد سريع به آنها دسترسي داشته باشيد. همانطور كه داشتن يك ميز تحرير بزرگتر مي تواند تكه هاي بيشتري از كاغذ را روي آن نگه دارد بدون اينكه نامرتب شود.

با اين حال، RAM نمي تواند به عنوان ذخيره سازي دائمي عمل كند. به محض خاموش كردن، محتويات RAM سيستم شما از بين مي رود.

انتخاب حافظه مناسب، كليد رسيدن به بالاترين كارايي، قابليت اطمينان در سيستم و سريع‌تر شدن نرخ بازگشت سرمايه يا همان ROI در IT است. از ديگر مزاياي آن كاهش اندازه سرور و پاور ديتاسنترها است. حافظه نقش مهمي در ميزان انرژي مصرفي سرور دارد و انتخاب كم‌مصرف‌ترين حافظه، مولفه‌اي مهم و حياتي در كاهش مصرف انرژي و كولينگ ديتاسنتر است. كاهش هزينه مصرفي در زمينه تامين انرژي و كولينگ به معني كاهش هزينه‌هاي عملياتي و افزايش ROI يا زمان بازگشت سرمايه دارد.

نكته: ROI نرخ بازگشت سرمايه، نسبت سود حاصله به ميزان هزينه و سرمايه پرداخت شده باشد. البته سود به دست آمده ممكن است تنها جنبه مالي نداشته باشد و شامل موارد غيرمالي مانند برندسازي شود، ولي به صورت كلي منظور از محاسبه نرخ بازگشت سرمايه، درآمد و سودآوري مالي كسب و كار است.

هرچه ميزان حافظه‌ سرور بيشتر و سرعت بالاتري داشته باشد، فرآيند پاسخ‌گويي به درخواست‌ها سريع‌تر شده و رسيدگي به فرآيندهاي سنگيني مانند مديريت ماشين‌هاي مجازي كه مبتني بر حافظه هستند بدون تاخير انجام مي‌شود. بنابراين مهم است در زمان خريد حافظه اصلي به كيفيت برند توليدكننده و مشخصات فني دقت كرده و سعي نكنيد براي كاهش هزينه‌ها از رم‌هاي دسكتاپ براي سرور استفاده كنيد.

تفاوت رم سرور با رم دسكتاپ:

رم سرور با رم دسكتاپ تفاوت هايي دارد به همين دليل نمي توان از رم دسكتاپ براي سرورها استفاده كرد. حال به برخي از اين تفاوت ها مي پردازيم:

ـ معماري حافظه‌ سرور قابليتي به‌نام تشخيص خطا يا ECC دارد كه در رم دسكتاپ وجود ندارد.

ـ پايداري و قابليت اطمينان در رم سرور ها

ـ بالاتر بودن سرعت رم سرورها و قابليت كنترل خطا 

مقايسه ميان RAM و ROM در چيست؟

تا اينجا با مفهموم كلي رم (Ram) و رام (Rom) آشنا شديد و نحوه كاركرد هركدام را ملاحظه فرموديد. اكنون به بيان تفاوت‌هاي ميان آن‌ها مي‌پردازيم :

1. اولين تفاوت نام آن‌ها است كه يكي Random Access Memory و ديگري Read Only Memory مي‌باشد. نگهداري اطلاعات در رم  كوتاه مدت و در رام بلند مدت مي باشد.
2. تفاوت بعدي آن‌ها در نوشتن اطلاعات روي آن‌هاست كه اينكار در رم ساده بوده و بارها اتفاق مي‌افتد اما در رام اينكار نيازمند روش‌هاي مخصوص و به تعداد محدود امكان پذير است.
3. تراشه ROM يك وسيله ذخيره سازي غير فرار است، يعني براي حفظ اطلاعات ذخيره شده روي آن به منبع برق ثابت نيازي نيست. در مقابل يك تراشه RAM فرار است و هنگام قطع جريان برق هرگونه اطلاعاتي كه روي آن ثبت شده است، از بين مي رود. به عبارت ديگرنگهداري اطلاعات در رم كوتاه مدت ودر رام بلند مدت ميباشد.
4. سرعت آن‌ها ديگر تفاوتشان است كه در رم بيشتر از رام است.
5. يكي ديگر از تفاوت‌هاي اين 2 قطعه اندازه ظرفيت آن‌هاست. حافظه‌هاي رم ظرفيت بسيار بيشتري نسبت به رام دارند.
6. رام در درجه اول، هنگام راه اندازي يك كامپيوتر مورد استفاده قرار مي گيرد درحالي كه رم تنها زماني كه سيستم عامل بارگيري شد در عمليات هاي عادي به كار مي رود. تراشه RAM مي تواند بسته به ظرفيتي كه دارد از ۱ تا ۲۵۶ گيگابايت اطلاعات را ذخيره كند، اما تراشه ROM تنها مي تواند چند مگابايت، معمولا بين ۴ تا ۸ مگابايت را در هر تراشه ذخيره مي كند.
7. عمده ترين تفاوت RAM و ROM اين است كه رام پس از قطع جريان انرژي نيز اطلاعات را حفظ مي كند، اما رم اين توانايي را ندارد. به عبارت ديگر ROM براي ذخيره سازي دائمي اطلاعات و RAM براي ذخيره سازي موقت است.

ECC RAM (رم سرور) چيست؟

رم ECC رمي است است كه مي تواند جريان داده هاي ورودي و خروجي را كنترل كند. هنگام پردازش اطلاعات بر روي CPU، اطلاعات روي ROM پردازش نمي شوند. بلكه همه را روي RAM كنترل مي كند. بنابراين، براي يك RAM معمول (RAM غير ECC) ، هنگام انتقال اطلاعات با سرعت بالا، ايجاد اختلال امري طبيعي است.

هنگامي كه اختلال رخ مي دهد، RAM اغلب مجبور است كل جريان داده را بارگيري كند، زيرا آنها قادر به مديريت جريان داده نيستند.

براي RAM ECC، هنگامي كه يك اختلال رخ مي دهد، فقط لازم است از سيستم بخواهيد بسته صحيح را دوباره ارسال كند. بنابراين، Ram ECC از پايداري و عملكرد بسيار بالايي برخوردار است. بنابراين سرورها به مزيت داشتن رم سرور نياز دارند.

RAM ECC نسبت به انواع RAM معمولي پايدارتر و قابل اطمينان تر است، اما موارد استثنايي نيز وجود دارد. هميشه بايد انتظار اين را داشت كه شرايطي به وجود آيد تا مطمئن ترين فناوري ها نيز از كار بيافتند. اما با استفاده از اين فناوري ها مي توان تا حدي اطمينان داشت كه ميزان خرابي به شدت كاهش پيدا مي كند. اين تمايز هنگام استفاده از RAM ECC در مقايسه با رم معمولي كاملا مشخص است.

براي مثال:

بهترين راه براي درك واقعي تفاوت بين انواع حافظه، مشاهده يك مثال در عمل است. در اين حالت ، هدف ما Apple Mac Pro خواهد بود ، كه يكي از محبوب ترين رايانه هاي سطح بالا در بازار مي باشد. هنگامي كه Mac Pro براي اولين بار توليد شد از FB-DIMM استفاده شده بود كه يك انتخاب عالي براي عملكرد در آن زمان به شمار مي رفت. البته لازم به ذكر است قيمت آن از يك گزينه ECC معمولي بالاتر بود.

هنگامي كه Mac Pro به نام بزرگي در خط توليدات اپل تبديل شد، كمپاني اپل تصميم گرفت رم آن را با رم ECC جايگزين كند. Mac Pro 5.1 در سال 2010 به عنوان محصولي كه از حافظه ECC استفاده مي كنند به بازار عرضه شد. اين يك پيشرفت بزرگ هم براي اپل و هم براي مصرف كنندگان بود زيرا اين بدان معناست كه آنها اكنون صاحب دستگاهي با عملكرد بهتر با قيمت مقرون به صرفه تر خواهند شد.

باس رم چيست؟

باس رم به سرعت انتقال اطلاعات ميان رم و ساير مولفه‌هاي سخت‌افزاري نظير cpu و كارت گرافيك از طريق پل‌هاي جنوبي و شمالي اشاره دارد. دو مولفه مهمي كه نقش كليدي در اين زمينه دارند عرض و سرعت باس هستند. عرض باس به تعداد بيت‌هايي كه مي‌توانند به‌طور همزمان به پردازنده مركزي ارسال شوند و سرعت باس به تعداد دفعات ارسال گروهي بيت‌ها در واحد ثانيه اشاره دارد.

فاكتور بسيار مهم ديگري نيز وجود دارد كه تقريبا نيمي از خريداران رم به ويژه در ايران نسبت به آن بي‌توجه هستند. اين فاكتور مهم زمان تاخير (Latency) است كه به تعداد سيكل‌هاي ساعت كه لازم است تا يك بيت از اطلاعات خوانده شوند اشاره دارد. در شرايطي كه بسياري از كاربران تصور مي‌كنند فركانس رم و ظرفيت رم تاثير مهمي بر قيمت رم دارند، اما واقعيت اين است كه زمان تاخير اهميت بيشتري نسبت به اين دو مقوله دارد.

هرچه زمان تاخير كمتر باشد، اطلاعات ميان ثبات‌هاي پردازنده و سلول‌هاي حافظه با سرعت بيشتري انتقال پيدا مي‌كنند. البته دقت كنيد كه واژه باس مختص به رم نيست و ساير سخت‌افزارها نيز باس دارند.

تفاوت رم تك كاناله و دو كاناله:

رمي كه روي ماژول حافظه قرار دارد از طريق كنترلر حافظه كه روي cpu قرار دارد با سيستم ارتباط برقرار مي‌كند. برخي از كنترلرهاي حافظه از چند كانال براي ارتباط با ماژول حافظه استفاده مي‌كنند تا تبادل داده سريع‌تر انجام شود، زيرا فرآيند انتقال داده‌ها توسط چند كانال انجام مي‌شود. كنترلرهاي حافظه‌ عبارتند از:

1. يك كاناله
2. دو كاناله (Dual Channel)
3. چهار كاناله (Quad Channel)
4. شش كاناله (Six Channel)
5. هشت كاناله (Eight Channel)

معماري شش كاناله و هشت كاناله براي سرورها استفاده مي‌شود كه نيازمند پهناي باند بيشتري براي انتقال داده‌ها هستند. البته مادربورهايي نيز وجود دارند كه قادر به پشتيباني از معماري سه كاناله هستند. اين مادربوردها براي تطابق دقيق‌تر آدرس‌هاي حافظه به بيت‌ها براي ارسال سريع‌تر اطلاعات از تكنيك جايگذاري (interleaving) استفاده مي‌كنند.

رم‌هاي تك كاناله تنها از يك كانال براي تبادل اطلاعات با پردازنده استفاده مي‌كنند كه به علت ترافيك زيادي كه ايجاد مي‌شود سرعت كمتري دارند، در حالي كه رم‌هاي دو كاناله از دو مسير مجزا براي تبادل اطلاعات با پردازنده استفاده مي‌كنند كه ترافيك را كاهش داده و سرعت ارسال بيت‌ها را افزايش مي‌دهند.

در معماري دو كاناله اوليه سعي شد دو گذرگاه ۶۴ بيتي براي دستيابي به يك گذرگاه ۱۲۸ بيتي تركيب شوند كه فناوري كه gandged ناميده مي‌شد اما اين افزايش عملكرد كافي نبود و سازندگان دريافتند دو باس مستقل عملكرد بيشتري ارائه مي‌كند بدون آن‌كه نيازي باشد تغيير خاصي در معماري پردازنده‌ها به وجود آورند. در ادامه اين رم را بيشتر بررسي مي‌كنيم.

فرم فاكتور رم ها:

رم ها بر اساس اندازه به دو دسته تقسيم مي شوند:

ـ DIMM (Dual In-Line Memory Module) كه در دسكتاپ و سرورها يافت مي شود.

ـ SO-DIMM (Small Outline DIMM) كه در لپ تاپ ها و ساير رايانه هاي كوچك وجود دارد.

به طور كلي رم سرور ها به دو دسته اصلي تقسيم مي شوند:

ـ Buffered

ـ Unbuffered

بافر و بدون بافر دو نوع اصلي رم سرورها را تشكيل مي دهند. بزرگترين تفاوت ميان اين دو اين است كه رم سرور بافر از يك لايه پردازش انرژي براي حفظ سرعت تشكيل شده است. هر كدام از اين رم سرورها داراي معايب و مزاياي متفاوتي هستند كه براي كسب اطلاعات، لازم است هر كدام را به صورت جداگانه مورد مطالعه قرار داد.

همچنين رم سرور بافر به عنوان ECC DIMM شناخته مي شود كه نوعي رم است كه با تست خودكار و اصلاح خطا، ECC را اضافه مي كند. مزيت اصلي حافظه بافر در بافر بودن آن است. بافر يك تراشه پردازشي است كه اطلاعات را مستقيماً از پردازنده مركزي دريافت مي كند.

 اين تراشه بافر، سپس اطلاعات پردازش شده را به كارت هاي حافظه ارسال مي كند. مزيت اين رم ها اين است كه سبب مي شود پردازنده ها به جاي آنكه اطلاعات را به تراشه هاي جداگانه روي رم سرور ارسال كنند، آن را تنها به يك هدف ارسال نمايند.

بنابراين با مجهز شدن اين رم ها به بافر، پردازنده سيستم، مسير را براي ارسال اطلاعات بهينه مي كند. حافظه بدون بافر يا ECC UDIMM همچنين نوعي RAM است كه با عملكرد خودآزمايي و اصلاح خطا، عملكرد ECC به آن اضافه مي شود. RAM ECC UDIMM حافظه اي بدون بافر يا ثبات در ماژول حافظه است كه در عوض روي مادربرد طراحي شده اند.

 Ram ECC UDIMM داراي دستورات دسترسي به حافظه است كه سريعتر از ECC RDIMM به ماژول حافظه تغذيه مي شود زيرا اين فرآيند به صورت مستقيم صورت مي گيرد. در سيستم هايي كه از رم غير بافر استفاده مي كنند، پردازنده مستقيماً با تراشه هاي مختلف ارتباط برقرار مي كند و همچنين ارسال اطلاعات به هر كدام از اين تراشه ها به طور جداگانه صورت مي گيرد.

اگرچه اين اجازه مي دهد سيستم مقياس پذيرتر و كمي انعطاف پذيرتر باشد، اما همچنان به پردازنده اي نياز دارد كه قدرت پردازشي بهتري داشته باشد همچنين كليه قدرت پردازشي CPU را در بر مي گيرد.

انواع مختلف رم بافر (Buffered):

ـ Registered RAM:

RAM Registered يا ECC RDIMM حافظه اي است كه حاوي رجيسترها است و رم بدون بافر EC Ram حافظه اي است كه هيچ بافر يا ثابتي را در مادربرد ندارد. به همين دليل ، تفاوت بين اين دو نوع رم ECC در فرمان دسترسي است. براي RAM ECC UDIMM، دستورات دسترسي به حافظه، به ماژول حافظه هدايت مي شوند، در حالي كه دستورات دسترسي RAM ECC RDIMM به رجيستر قبلي ارسال مي شوند و سپس به ماژول حافظه منتقل مي شوند.

ـ RAM Fully Buffered:

همچنين فناوري ديگري در توليد ram با نام FB-DIMM كه هدف آن ارائه خدمات به سرور با افزايش حداكثر سرعت مبتني بر فناوري (DIMM-ECC) قديمي است وجود دارد كه ثبات، سازگاري و از همه مهمتر توانايي بررسي و اصلاح را به حداكثر مي رساند. اين نوع RAM اساساً نسخه قديمي RAM رجيستر شده است.

FB-DIMM گرمتر از رم معمولي DDR2 است. علت آن عمليات حرارتي AMB است. به همين دليل FB-DIMM نيز ايرادات خاص خود را دارد.

ـ RAM Load Reduced:

(Load Reduced RAM (LRDIMM نسخه جديدتري از RAM بافر دار است. مزيت ماژول هاي Load Reduced اين است كه گاهي اوقات اجازه نمي دهد كه همه اسلات هاي DIMM با ماژول هاي حافظه درجه دو پر شوند. علاوه بر اين، برخي از مشكلات نظير عملكرد و قدرت RAM را برطرف مي كند.

رم هاي FB-DIMM و LRDIMM متفاوت از RDIMM RAM طراحي شده اند به همين دليل در تمامي بردها قابل تعويض نيستند.

منبع : همه چيزهايي كه بايد درباره سرور ram بدانيد. 

در اين مقاله قصد داريم در رابطه با تعريف Raid، انواع، مزايا و كاربردهاي آن صحبت كنيم. پس در ادامه همراه ما باشيد.

تاريخچه Raid:

تاريخچه ريدها به سال 1978 برمي گرده و توسط سه دانشمند با نام هاي ديويد پترسون و رندي كتز و گارث آلن گيبسون براي اولين بار مطرح شد. Gus German و Ted Grunau از شركت Geac Computer Corp براي اولين بار به چنين ايده‌اي تحت عنوان MF-100 اشاره كرده بودند. البته Norman Ken Ouchi از IBM هم در سال ۱۹۷۷، تكنولوژي كه بعدها به عنوان RAID 4 شناخته شد، به ثبت رسانده بود.

در سال ۱۹۸۳ شركت Digital Equipment Corp درايوهايي را وارد بازار كرد كه RAID 1 بودند و در سال ۱۹۸۶، IBM بار ديگر اختراعي را به ثبت رساند كه عنوان RAID 5 را پيدا كرد. و در نهايت پترسون و كتز و گيبسون با توجه به آنچه كه شركت‌هايي چون Tandem Computers و Thinking Machines و Maxstor انجام داده بودند، موفق به ارايه رده‌بندي RAID خود شدند.

زماني كه در سال ۱۹۸۸ سطوح و انواع RAID ليست شد و بر تكنولوژي‌هايي كه قبلا هم استفاده شده بود نامي نهاده شد، تكنولوژي محبوبي ايجاد شد كه دست توليدكنندگان عرصه ذخيره سازي داده را براي توليد محصولات بيشتري در زمينه RAID باز گذاشت.

Raid چيست؟

RAID فن آوري است كه براي افزايش كارايي و قابليت اطمينان در ذخيره سازي داده ها استفاده مي شود. RAID مخفف (Redundant Array of Inexpensive Disks) و يا (Redundant Array of Independent Drives) مي باشد. يك سيستم RAID از دو يا چند درايو كه به صورت موازي كار مي كنند تشكيل مي شود. اين درايوها مي توانند به صورت هارد ديسك بوده و يا از SSD ها تشكيل شوند. به طور كلي سطوح مختلفي از RAID وجود دارد كه هر يك از سطوح RAID ويژگي هاي خاص خود را دارد كه شامل:

1ـ تحمل خطا: ادامه فعاليت با يك يا دو خرابي ديسك

2ـ كارايي: كه تغيير در سرعت خواندن و نوشتن كل آرايه را در مقايسه با يك ديسك واحد نشان مي دهد.

3ـ ظرفيت: ظرفيت آرايه بستگي به سطح RAID دارد و هميشه به اندازه ديسك هاي عضو RAID مطابقت ندارد. براي محاسبه ظرفيت نوع RAID خاص و مجموعه اي از ديسك هاي عضو مي توانيد از يك ماشين حساب آنلاين RAID استفاده كنيد.

مزاياي RAID بندي: 

ريدبندي مزايايي دارد كه به شرح زير است:

• صرفه‌جويي در هزينه: امكان استفاده از هارد ديسك هاي ارزان وجود دارد.
• استفاده از چند هارد در قالب يك RAID: سبب افزايش عملكرد خواهد شد.
• افزايش سرعت و قابليت اطمينان

ريد كنترلر (RAID controller) چيست؟

در واقع ريد كنترلر يك كارت و يا تراشه است كه بين سيستم عامل و درايوهاي ذخيره سازي كه معمولا هارد ديسك ها مي باشند، قرار مي گيرند. اين ريد ها مي توانند حجم زياد داده را مديريت كرده و يا عملكرد هارد ديسك را بهبود بخشند. البته لازم به ذكر است اكثر ريد كنترلر ها توانايي انجام هر دو كار را دارند.

ريد كنترلر هاي معمولي سبب redundancy در SSD ها مي شود اما عملكرد آن را بهبود نمي بخشند. اما ريد كنترل هايي كه مخصصوص SSD ها مي باشند سبب بهبود عملكرد redundancy و عملكرد مي شوند. Raid controller ها مي توانند يك هارد درايو را به چندين هارد درايو تقسيم كنند. اين كار سبب حفاظت از داده و همچنين redundancy خواهد شد. براي ارتباط بين سرورها و تجهيزات ذخيره سازي مانند ATA, SCSI, SATA, SAS و كانال هاي فيبر در سرور ها از كارت HBA استفاده مي كنند.

ريد كنترلر ها بر اساس نوع درايو SAS يا SATA، تعداد پورت، تعداد درايوهايي كه مي تواند پشتيباني كنند، سطح RAID، سبك معماري رابط و مقدار حافظه طبقه بندي مي شوند. به عنوان مثال ، اين بدان معني است كه يك ريد كنترلر SATA روي يك SAS كار نمي كند و يك كنترلر Raid 1 نمي تواند به يك Raid 10 تغيير يابد.

روش هاي ذخيره سازي ريد:

روش هاي اصلي ذخيره داده در Array عبارتند از: 

ـ Striping :

 تقسيم جريان داده به بلوك هاي (Blocks) با اندازه مشخص (به نام اندازه بلوك سايز (Block size)) و سپس نوشتن اين بلوك ها در يك RAID يك به يك. اين روش ذخيره سازي داده ها روي عملكرد تأثير مي گذارد.

ـ Mirroring:

Mirroring يك روش ذخيره سازي است كه در آن نسخه هاي يكسان داده به طور همزمان در اعضاي RAID ذخيره مي شوند. اين نوع قرارگيري داده ها روي تحمل خطا و همچنين عملكرد تأثير مي گذارد.

ـ Parity:

يك روش ذخيره سازي است كه از روش هاي نواري و كنترل استفاده مي شود. در اين تكنيك از تابعي استفاده مي‌شود كه هنگام بروز خرابي در يك هارد، بلاك از بين رفته را به كمك چكسام دوباره محاسبه مي‌كند. البته لازم به ذكر است امكان تركيب اين سه روش ذخيره سازي در ريد وجود دارد و مي‌توانيد بر اساس نيازتان در رابطه با امنيت و كارايي، از تركيب آنها استفاده كنيد.

انواع سطوح RAID:

هفت سطح مختلف RAID وجود دارد كه از RAID 0 تا RAID 6 را شامل مي‌شود:

ـ RAID 0 چيست؟

در سيستم RAID 0 كه داراي پيكربندي Striping يا نواري است داده ها به بلوك هايي تقسيم مي شوند كه در تمام درايوهاي موجود در Array نوشته مي شوند. با استفاده از چندين ديسك (حداقل 2) به طور همزمان، عملكرد عالي را در I/O (ورود و خروج داده) ارائه مي دهد. در حالت ايده آل مي توان با استفاده از چندين كنترلر و يك كنترل كننده در هر ديسك عملكرد را افزايش داد.

RAID 0 براي ذخيره داده‌هايي كه حساس و مهم نيستند و و براي مواردي كه به سرعت بالا در خواندن و نوشتن نياز دارند، مناسب است مثل live streaming video و اديت ويدئو كه كارايي و سرعت مطرح است.

يكي ديگر از كاربردهاي RAID 0 اين است كه Striping بدون ريداندنسي براي داده‌هاي موقتي، فضاي چرك نويس فراهم مي‌كند. همچنين در مواردي كه كپي اصلي از داده موجود است و به راحتي از دستگاه‌هاي استوريج ديگر قابل ريكاوري است مي‌توان از RAID 0 را استفاده كرد.

مزايا:

1ـ RAID 0 هم در كارهاي خواندن و هم در نوشتن عملكرد عالي دارد.

2ـ از تمام ظرفيت ذخيره سازي استفاده مي شود.

3ـ اجراي اين فناوري آسان است.

مضرات:

1ـ RAID 0 تحمل خطا را ندارد. براي مثال اگر يك درايو خراب شود، تمام داده هاي موجود در RAID 0 از بين مي روند. نبايد از آن براي سيستم هاي مهم استفاده كرد.

موارد استفاده:

RAID 0 براي ذخيره سازي داده هايي كم اهميت كه بايد با سرعت بالا خوانده و يا نوشته شوند، مانند ايستگاه روتوش تصوير يا ويرايش فيلم ايده آل است.

ـ RAID 1 چيست؟

داده ها در دو درايو به صورت آينه اي ذخيره مي شوند يعني داراي پيكربندي Mirroring است كه اين عامل سبب مي شود، اگر يك درايو از كار بيافتد، كنترلر از درايو داده يا درايو آينه براي بازيابي داده استفاده مي كند و به كار خود ادامه مي دهد. براي ايجاد RAID1 حداقل به دو درايو نيازمند هستيد.

RAID 1 براي محيط‌هايي مناسب است كه به كارايي و دسترس پذيري بالا نياز دارند مانند اپليكيشن‌هاي Transactional و سيستم عامل ها و ايميل ها. RAID 1 همچنين در اپليكيشن هايي كه به سرعت خواندن بسيار سريعي نياز دارند مناسب است. اگر درايوهاي اصلي آرايه خراب شود، ترافيك به درايوهاي ثانويه يا ميرور شده و بكاپ شده سوييچ مي‌كند.

يكي ديگر از كاربردهاي RAID 1 استفاده در آرشيو داده است يعني جايي كه از دست رفتن اطلاعات، غيرقابل قبول است.

مزايا:

1ـ RAID1 سرعت خواندن و نوشتن عالي را ارائه مي دهد كه قابل مقايسه با يك درايو منفرد است.

2ـ در صورت خرابي درايو، داده ها بايد در درايو تعويض كپي شوند.

3ـ RAID1 يك فناوري بسيار ساده است.

مضرات:

1ـ نقطه ضعف اصلي اين است كه ظرفيت ذخيره سازي مؤثر تنها نيمي از كل ظرفيت درايو است زيرا همه داده ها دو بار نوشته مي شوند.

2ـ راه حل هاي نرم افزاري RAID1 هميشه اجازه تعويض درايو خراب را نمي دهد. اين بدان معناست كه تعويض درايو خراب تنها پس از خاموش كردن رايانه اي كه به آن وصل شده است امكان پذير مي باشد.

3ـ براي سرورهايي كه به طور هم زمان به چند كاربر متصل است، ممكن است مناسب نباشد. زيرا چنين سرورهايي بايد از قابليت Hot swapping پشتيباني كنند.

موارد استفاده:

RAID1 براي ذخيره سازي اطلاعات بحراني به عنوان مثال سيستم هاي حسابداري ايده آل است. همچنين براي سرورهاي كوچك كه در آن فقط از دو درايو داده استفاده مي شود نيز مناسب مي باشد.

ـ RAID 2 چيست؟

RAID 2 كه استفاده از آن امروزه منسوخ شده است داراي پيكربندي Striping است و برخي ديسك ها اطلاعات ECC يا Error Checking and Correcting را ذخيره مي‌كنند. يعني براي تامين امنيت داده از ECC استفاده مي‌كند. همچنين از Hamming Code Parity استفاده مي‌كند كه فرم خطي از كد اصلاح خطاست.

ـ RAID 3 چيست؟

RAID 3 نيز امروزه كاربرد زيادي ندارد و از Byte Level striping  استفاده مي كند و يك هارد ديسك را براي ذخيره اطلاعت parity اختصاص مي دهد. ريد ۳ نمي‌تواند پاسخگوي چندين درخواست همزمان باشد چون اطلاعات پريتي روي ديسك جداگانه قرار مي‌گيرد و بلاك داده بين تمام هاردها تقسيم شده و روي هر هارد، روي مكان فيزيكي يكسان قرار مي‌گيرد. پس در هر عمليات I/O بايد روي همه ديسك ها كار انجام شود و معمولا هم نياز به همگام سازي Spindle است.

اطلاعات ECC يه صورتي تعبيه شده است تا خطاها را تشخيص دهد. فرآيند ديتا ريكاوري با محاسبه اطلاعات ثبت شده روي ديگر درايوها انجام مي‌شود. عمليات I/O همزمان روي همه درايوها انجام مي‌شود و RAID 3 نمي‌تواند I/O را به صورت Overlap و هم پوشي انجام دهد و دقيقا به همين دليل از اين رو RAID 3 بهترين انتخاب براي سيستم ­­هاي تك كاربره با برنامه هايي است كه نياز به نواربندي بلند دارند.

RAID 3 و RAID 4 به سرعت با RAID 5 جايگزين شدند كه در ادامه درباره آن توضيح خواهيم داد.

ـ RAID 4 چيست؟

اين نوع ريد هم مانند RAID 3 از استرايپ داده استفاده مي‌كند و مشابه RAID 5 است يعني داراي پيكربندي Parity Block-Level Striping است اما اين نوارها بزرگ هستند. بدين معني كه مي توان ركوردها يا نوارها را تنها از يك هارد خواند. اين باعث مي شود كه بتوان عمليات I/O را با همپوشاني انجام داد. از آنجايي كه عمليات نوشتن مجبور است هر بار درايو parity را به روز رساني كند هيچ تداخلي در عمليات خواندن و نوشتن اتفاق نمي افتد. RAID 4 هيچ مزيتي نسبت به RAID 5 ندارد.

اين ريد در Random Read كارايي بالايي دارد و در Random Write كارايي به دليل اينكه همه پريتي ها بايد از يك ديسك خوانده شوند، كمتر مي‌شود.

ـ RAID 5 چيست؟

RAID5 رايج ترين سطح RAID با امنيت بالا مي باشد. اين ريد حداقل به 3 درايو نياز دارد اما مي تواند با حداكثر 16 درايو نيز كار كند.داده ها در تمامي درايو ها ذخيره مي شوند. به اين صورت كه داده ها به صورت يكسان بين تمامي درايوها پخش و سپس ذخيره نمي شوند. بنابراين در صورتي كه يكي از دستگاه ‌هاي ذخيره ‌سازي خراب شود، با اطلاعات موجود در هارد و اطلاعات parity ذخيره شده مي‌توان اطلاعات ساير دستگاه ها را دوباره توليد نمود، در اين نوع Raid استفاده از كنترلرهاي سخت افزاري Raid توصيه مي شود. معمولا در كنترلرهاي سخت افزاري Raid در اين نوع يك حافظه cache جهت افزايش بهره وري استفاده مي شود.

مزايا:

1ـ ذخيره سازي داده كند اما بازخواني داده ها سريع صورت مي گيرد.

2ـ اگر درايو خراب شود، شما هنوز هم به همه داده ها دسترسي داريد، حتي در حالي كه درايو خراب جايگزين شده است، كنترلر ذخيره سازي داده هاي موجود در درايو جديد را دوباره بازسازي مي كند.

مضرات:

1ـ خرابي بر روي توان كاري تأثير گذار خواهد بود.

2ـ اين يك فناوري پيچيده است. اگر يكي از ديسك هاي موجود در يك Array با استفاده از ديسك هاي 4TB از كار بيفتد و جايگزين شود، بسته به بار روي Array و سرعت كنترلر، بازيابي اطلاعات (زمان بازسازي) ممكن است يك روز يا بيشتر طول بكشد. البته اگر در همين زمان درايو ديگري خراب شود كل داده از بين خواهد رفت.

موارد استفاده:

RAID5 يك سيستم همه جانبه خوب است كه با ذخيره سازي كارآمد، امنيت عالي و عملكرد مناسب همراه است. اين براي سرورهاي كه تعداد محدودي از درايوهاي داده را دارند ايده آل مي باشد.

ـ RAID 6 چيست؟

RAID6 مانند RAID5 بوده اما داده برابر بر روي دو درايو نوشته مي شود. اين بدان معناست كه حداقل به 4 درايو نياز دارد و مي تواند 2 درايو را كه از كار افتاده اند را تحمل كند. البته احتمال خرابي دو درايو به صورت همزمان بسيار اندك است. اما اگر درايو در سيستم هاي RAID5 از بين برود و درايو جديدي جايگزين آن شود، بازسازي درايو تعويض شده ساعت ها يا حتي بيشتر از روز طول مي كشد.

اگر در اين مدت نيز ريد ديگري از بين برود، داده هاي شما نيز از بين خواهد رفت. اما در RAID6 اين مشكل كاملا حل شده است. پس تعجب نكنيد اگر RAID 6 را به نام RAID با بيت افزونه دوتايي (Double Parity RAID) ببينيد كه اين نام، برگرفته از ساختار آن است. طبيعي است كه كارايي نوشتن در RAID 6 در مقايسه با RAID 5 كمتر است و البته كه هزينه بيشتري هم براي آن بايد بپردازيم. RAID 6 را در SSD ها هم مي‌توان استفاده كرد.

مزايا:

1ـ مانند RAID5، پردازش و انتقال داده بسيار سريع صورت مي گيرد.

2ـ اگر دو درايو خراب شوند، شما هنوز هم به همه داده ها دسترسي داريد، حتي اگر درايوهاي خراب جايگزين شوند. بنابراين RAID6 نسبت به RAID5 از امنيت بيشتري برخوردار است.

مضرات:

1ـ ذخيره اطلاعات نسبت به RAID5 كندتر صورت مي گيرد به طوري در برخي مقالات آمده است كه حدوداً 20% كندتر صورت مي گيرد.

2ـ خرابي درايو بر روي عملكرد تأثير گذار مي باشد اما باز هم قابل قبول است.

3ـ اين يك فناوري پيچيده است. بازسازي Array اي كه در آن يك درايو شكست خورده باشد مي تواند مدت زيادي طول بكشد.

موارد استفاده:

RAID6  يك سيستم همه جانبه خوب است كه با ذخيره سازي كارآمد، امنيت عالي و عملكرد مناسب همراه است. در سرورهايي و برنامه هايي كه از بسياري از درايوهاي بزرگ براي ذخيره سازي داده استفاده مي كنند، نسبت به RAID5 ارجحيت بيشتري دارد.

منبع : انواع مختلف ريد

فيبر نوري چيست؟

فيبر نوري يا optical-fiber رشته باريك و بلندي از يك ماده شفاف مانند شيشه يا پلاستيك است كه مي تواند نوري را كه از يك سمت وارد شده از سمت ديگر خارج كند. اين كابل ها در يك لوله محافظ مناسب در محيطي كه كابل نصب شده است، قرار مي گيرند.

پهناي باند كابل هاي فيبر نوري بسيار بيشتر از كابل هاي معمولي مي باشد، با فيبر نوري مي توانيد تلوزيون، تلفن، ويدئو كنفرانس و ساير داده ها را به آساني با پهناي باند بالا تا حداكثر 10 گيگابيت منتقل كنيد.

استفاده از كابل هاي فيبر نوري تقريباً روش جديدي است كه خانه و محل كار را به اينترنت متصل مي نمايد. وقتي اسمي از كابل هاي فيبر نوري به ميان مي آيد، اولين چيزي كه به ذهن هر كسي خطور مي كند سرعت بالاي انتقال مي باشد. در واقع ، كابلهاي فيبر نوري كه براي اينترنت استفاده مي شود داراي سرعت بالايي به خصوص در مسافت هاي طولاني هستند.

در واقع فيبر نوري اطلاعات را بصورت سيگنال هاي الكتريكي يا الكترومغناطيسي ارسال نكرده بلكه اطلاعات را بصورت نور با طول موج ليزر ارسال مي كند. بنابراين، شما از يك طرف سيگنال ديتاي خود را به پالس هاي نوري تبديل و بصورت ۰ و ۱ نوري ارسال كرده و از طرف ديگر اين صفر و يك ها را تشخيص داده و به سيگنال هاي الكتريكي تبديل مي كند.

تاريخچه كابل فيبر نوري:

از طرفي ديگر ايده استفاده از شكست براي هدايت نور براي اولين بار در سال 1840 توسط Daniel Colladon و Jacques  Babinet در پاريس پيشنهاد شد. شايد بتوان گفت كه اولين سير تكاميلي سيستم ارتباط نوري توسط الكساندر گراهام بل در سال 1880 صورت گرفت. گراهام بل اختراع تلفن نوري يا فوتون يا سيستمي كه صدا را تا فاصله چند صد متري منتقل مي كند به ثبت رساند.

كاكو و كوكهام انگليسي براي اولين بار استفاده از شيشه را بعنوان محيط انتشار مطرح كردند. آن‌ها مبناي كار خود را دستيابي به سرعتي حدود 100 مگابيت بر ثانيه و بيشتر بر روي محيط‌هاي انتشار شيشه قرار دادند. كه البته اين سرعت انتقال با تضعيف زياد انرژي همراه بود. اين دو محقق انگليسي، كاهش انرژي را تا آنجا مي‌پذيرفتند كه كمتر از 20 دسي بل نباشد.

اگر چه آنان در رسيدن به هدف خود ناكام ماندند، اما شركت آمريكائي (كورنينگ گلس) به اين هدف دست يافت. در اوايل سال 1960 ميلادي با اختراع اشعه ليزر ارتباطات فيبرنوري ممكن گرديد. در سال 1966 ميلادي، دانشمندان در اين نظريه كه نور در الياف شيشه‌اي هدايت مي‌شود پيشرفت كردند كه حاصل آن از كابلهاي معمولي بسيار سودمندتر بود. چرا كه فيبرنوري بسيار سبكتر و ارزانتر از كابل مسي است و در عين حال ظرفيت انتقالي تا چندين هزار برابر كابل مسي دارد.

توسعه فناوري فيبرنوري از سال 1980 ميلادي به بعد باعث شد كه همواره مخابرات نوري بعنوان يك انتخاب مناسب مطرح باشد. تا سال 1985 ميلادي در دنيا نزديك به 2 ميليون كيلومتر كابل فيبر نوري نصب شده و مورد بهره برداري قرار گرفته ‌است.

همچنين در اوايل دهه شصت فعاليت هاي پژوهشي در زمينه فيبر نوري صورت گرفت كه منجر به برپايي مجتمع توليد فيبر نوري در پونك تهران شد و در سال 1367 كارخانه توليد فيبر نوري در يزد به بهره برداري رسيد. از اين رو، استفاده از كابل‌هاي نوري در ديگر شهرهاي بزرگ ايران آغاز شد تا در آينده نزديك از طريق يك شبكه ملي مخابرات نوري به يكديگر بپيوندند. در همان سال نيز نخستين خط مخابراتي نوري بين تهران و كرج به كار افتاد و تا به امروز ادامه دارد.

آشنايي با ساختار كابل فيبر نوري :

ساختار كابل فيبر نوري با توجه به نوع و كاربرد داراي اجزاء مختلفي هستند كه اين اجزا شامل موارد زير است:

1. فيبر نوري
2. تيوب (محل قرار گيري فيبر نوري)
3. لايه هاي حفاظتي
4. روكش

1.فيبر نوري:

فيبر نوري به دو بخش اصلي تقسيم مي شود:

• هسته (core): فيبر نوري از جنس شيشه (يا پلاستيك) است كه سيگنال هاي نوري در آن حركت مي كنند.
• Cladding: كه از جنس شيشه يا پلاستيك مي باشد و داراي ضريب شكست متفاوتي است كه باعث برگشت نور منعكس شده به داخل هسته مي شود. فيبر نوري معمولا توسط Coting كه يك لايه ي محافظتي در برابر شرايط محيطي است، پوشيده شده است.

2. تيوب (Tube):

تيوب ها اولين لايه مركزي كابل هستند كه تارهاي فيبر طبق رنگ بندي هاي استاندارد درون آن قرار مي گيرند. تعداد تيوب ها حداكثر تعداد رشته هاي فيبر درون كابل را نشان مي دهد.

براي مثال هر تيوب مي تواند حداكثر تا 6 تار فيبر را درون خود جاي دهد پس اگر كابلي با 6 تيوب كه هر تيوب 6 فيبر در خود جاي مي دهد داشته باشيم ،اين كابل از حداكثر 36 تا هسته فيبر نوري پشتيباني مي كند. همچنين اگر تعداد تيوب ها از يك ميزاني بيشتر شود، از يك محوري كه معمولاً از جنس پلاستيكي (FRP) يا آهني (Steel) است، براي جلوگيري از به هم تابيدگي آن ها استفاده مي شود.

3ـ لايه هاي حفاظتي:

لايه هاي حفاظتي متنوعي وجود دارد كه هر كدام از آنها وظيفه ي خاصي بر عهده دارند كه عبارتند از:

• مواد ژله اي: اين لايه خاصيت ضد آب و ضدخورندگي توسط جانوران را داشته و از فيبر نوري در برابر آب و جويدگي جانوران موذي محافظت مي كند.
• لايه ها و يا نوارهاي جاذب رطوبت: اليافي است از جنس پلي استر شبيه به پارچه كه مهمترين وظيفه آن جذب رطوبت و جلوگيري از نفوذ آن به لايه هاي بعدي مي باشد.
• آرمورد: پوشش فلزي از جنس آهن يا آلومينيوم است كه از فيبر در برابر ضربات و صدمات محافظت مي كند.

4ـ روكش ها:

روكش ها بيروني ترين لايه هاي كابل هستند كه عموماً از جنس پلي اتيلن كه مقاومت و انعطاف پذيري بالايي دارند و PVC كه خصوصيت بارز آن انعطاف بالاي آن ها مي باشد، ساخته مي شوند. PE ها خود از چهار نوع High Density، Middle Density، Low Density، LSZH تشكيل مي شوند كه هر يك داراي ويژگي هاي خاصي هستند:

• High Density مقاومت بالايي دارد اما انعطاف پذيري آن ها پايين است.
• Middle Density كه مقاومت و انعطاف پذيري آن ها در يك سطح مي باشد.
• Low Density كه داراي مقاومت پايين و انعطاف پذيري بالايي هستند.
• LSZH ضد اشتعال مي باشد.

انواع كابل فيبر نوري:

كابل هاي فيبر نوري به طور كلي به دو دسته Single mode و Multi mode دسته بندي مي شوند:

• Single mode:

كابل هاي فيبر نوري Single mode يا تك حالته نور را به طور مستقيم و بدون شكست عبور مي دهند. قطر كابل هاي فيبر نوري تك حالته نسبتا باريك و تقريبا برابر 8.3 تا 10 ميكرون است، كه اجازه انتقال تنها يك حالت يا اشعه ي نور در فاصله ي 1310nm يا 1550nm مي دهد.

به همين دليل هنگامي كه نور در هسته ي فيبر نوري single mode جا به جا مي شود، يك انعكاس كوتاه توليد مي شود. اين امر باعث مي شود كه ضريب استهلاك فيبر كاهش يابد و اين توانايي را ايجاد مي كند كه سيگنال بتواند جلوتر برود.

در نتيجه كابل فيبر نوري تك حالته در مسافت هاي طولاني و اپليكيشن هايي كه داراي پهناي باند بالايي هستند، مورد استفاده قرار مي گيرد. همچنين اين كابل ها پهناي باند بالاتري نسبت به كابل هاي چند حالته دارند و به يك منبع نوري با عرض طيفي باريك نياز دارند. فيبرنوري تك حالته سرعت انتقال بالاتري را در اختيار شما قرار مي دهد و تا 50 برابر فاصله بيشتر از كابل هاي فيبر نوري چند حالته ارائه مي دهند، در نتيجه قيمت اين كابل ها بيشتر مي باشد.

• Multimode:

كابل هاي فيبر نوري چند حالته يا Multimode ازالياف شيشه اي ساخته شده اند كه  قطر هسته آن ها تقريبا برابر 50 تا 100 ميكرون است و سايز معمول آن ها تقريبا برابر 62.5 است. اين نوع كابل ها، چند حالت را به صورت همزمان انتقال مي دهند در نتيجه، داده هاي بيشتري مي توانند از هسته ي كابل فيبر نوري Multimode در يك زمان عبور كنند. منبع نوري اين كابل‌ها LED ها هستند و نور را در پرتوهاي متفاوت با طول موج‌هاي متنوعي منتشر مي‌كنند كه اين پرتوها بسته به نوع كابل، شكل انتشارهاي مختلفي را در طول كابل دارند.

 كابل‌هايSingle mode  به دو دسته OS1 و OS2 تقسيم مي‌شوند. كه تفاوت اين دو دسته در طول موج و نحوه انتشار نور در هسته آن ها مي‌باشد.

كابل‌هاي Multi mode به پنج  دسته OM1، OM2، OM3، OM4 و OM5 تقسيم مي‌شوند. در كابل‌هاي نوع OM1,OM2 نور با برخورد به ديواره clad شكسته مي‌شود و طول كابل را طي مي‌كند كه تكنولوژي ساخت هسته اين نوع كابل‌ها step-index ناميده مي شود.
اما، در كابل‌هاي نوع OM3,OM4 هسته كابل با تكنولوژي Graded-index توليد مي‌شود كه در اين نوع كابل ها نور پس از چندين بار شكست، زماني كه به پوشش clad كابل برخورد مي كند، با ضريب شكست و انحراف بسيار كمي در طي طول كابل منتشر مي شود. همچنين به تكنولوژي ساخت كابل‌هاي OM3,OM4، تكنولوژي فيبرهاي متحد المركز نيز گفته مي‌شود.

انواع فيبر نوري Single Mode:

كابل Single Mode داراي هسته بسيار كوچكتر (8-9um) نسبت به كابل Multimode است و از يك مسير (حالت) براي حمل نور استفاده مي كند. تفاوت اصلي بين OS1 و OS2، ساختار كابل است نه مشخصات نوري.

-OS1 Single Mode :

هر فيبر داراي پوشش دو لايه محافظ خاص خود (كدگذاري شده براي شناسايي) است. يك لايه پلاستيكي و ديگري آكريلات ضد آب است. بافر محكم اجازه مي دهد تا كابل سبك تر و انعطاف پذيرتر باشد و نسبت به خرد شدن مقاوم باشد. كاربرد اين كابل هاي فيبر نوري در داخل ساختمان حلقه هاي محلي از راه دور، LAN ها و پيوندهاي نقطه به نقطه در شهرها ، ساختمان ها ، كارخانه ها ، پارك هاي اداري يا پرديس ها مي باشد

-OS2 Single Mode:

همه فيبرها به غير از پوشش بيروني آنها لخت هستند. هر فيبر داراي يك پوشش رنگي براي شناسايي است. به غير از اين پوشش، فيبر درون يك لوله ناهموار و مقاوم در برابر سايش ، كه معمولاً با ژل نوري پر شده است و الياف را از رطوبت محافظت مي كند ، شناور مي باشد. OS2 مي تواند از سرعت بيش از 100G و مسافت بيش از 200 كيلومتر (124 مايل) پشتيباني كند. كابرد اين كابل هاي فيبر نوري در خطوط راه آهن و راه هاي باريك راه دور telco ، استفاده در خيابان ها و غيره مي باشد.

انواع فيبر نوري Multimode:

مشخصات الياف چند حالته توسط استاندارد ISO / IEC 11801 مشخص شده است. در كابل هاي نوري Multimode سيگنال هاي نوري هنگام حركت به سمت هسته، نور را در چندين مسير پراكنده مي كند. اين امر باعث پهناي باند بالاتر در مسافت هاي كوتاه تا متوسط مي شود.

با اين حال، در كابل هاي طولاني تر، چندين مسير از نور مي تواند باعث انحراف در انتهاي مسير شده و در نتيجه انتقال داده ها نامشخص و ناقص صورت گيرد. به همين دليل، Multimode ها تنها براي مسافت هاي كوتاه استفاده مي شود.

ـ OM1:

رنگ كاور: نارنجي

اندازه هسته: 62.5ميكرومتر

نرخ داده: طول موج 1Gb  850nm

فاصله: تا 300 متر

كاربرد: شبكه هاي مسافت كوتاه ، شبكه هاي محلي (LAN) و شبكه هاي خصوصي

ـ OM2:

رنگ كاور: نارنجي

اندازه هسته: 50ميكرومتر

نرخ داده: طول موج 1Gb  850nm

فاصله: تا 600 متر

كاربرد: شبكه هاي مسافت كوتاه ، شبكه هاي محلي (LAN) و شبكه هاي خصوصي

عموماً براي مسافت هاي كوتاهتر مورد استفاده قرار مي گيرد. و فاصله اي كه مي تواند طي كند دو برابر OM1 مي باشد.

ـ OM3:

رنگ كاور: آبي

اندازه هسته: 50ميكرومتر

نرخ داده: طول موج 10Gb  850nm

فاصله: تا 300 متر

از نور كمتري استفاده مي كند و باعث افزايش سرعت مي شود.

با استفاده از اتصال MPO قادر به اجراي 40 گيگابايت يا 100 گيگابايت تا 100 متر است.

كاربرد: شبكه هاي خصوصي بزرگتر

ـ OM4:

رنگ كاور: آبي

اندازه هسته: 50ميكرومتر

نرخ داده: طول موج 10Gb  850nm

فاصله: تا 550 متر

با استفاده از اتصال MPO قادر به اجراي 100 گيگابايت تا 150 متر هستيد

كاربرد: شبكه هاي پر سرعت ، مراكز داده ، مراكز مالي و شركت هاي بزرگ

ـ OM5:

رنگ كاور: سبز ليمويي

كاملاً با كابل كشي OM3 و OM4 سازگار است.

از طيف وسيع تري از طول موج بين 850nm و 953nm استفاده مي كند.

طراحي شده براي پشتيباني از چند طول موج كوتاه (SWDM).

مي تواند 40 گيگابايت بر ثانيه و 100 گيگابايت بر ثانيه را انتقال دهد.

كاربرد: شبكه ها و مراكز داده با سرعت بالا كه نياز به مسافت بيشتر و سرعت بالاتري دارند.

نحوه انتخاب صحيح كابل فيبر نوري Single mode و Multimode:

اين امر به فاصله انتقال تحت پوشش و همچنين بودجه كلي بستگي دارد. اگر فاصله از چند مايل كمتر باشد، كابل  فيبر نوري چند حالته انتخاب مناسبي است و هزينه هاي سيستم انتقال (فرستنده و گيرنده) پايين خواهد بود. اگر مسافت تحت پوشش بيش از 3 تا 5 مايل باشد، كابل فيبر نوري تك حالته گزينه ي مناسبي خواهد بود. سيستم هاي انتقال كه براي استفاده با اين فيبر طراحي شده اند ، معمولاً هزينه ي بالاتري به دليل افزايش هزينه ديود ليزر خواهند داشت.

كابل هاي فيبر نوري از نظر شيوه قرار گرفتن تارها، خصوصيات كابل و پوشش به سه دسته زير تقسيم بندي مي شوند:

• (Indoor (Tight Buffer
• (Outdoor ( Loose tube
• Indoor & Outdoor

ـ كابل هاي (Indoor (Tight Buffer :

اين دسته كابل‌هايي هستند كه در درون ساختمان (Indoor) مورد استفاده قرار مي گيرند. پوشش داخلي اين كابل‌ها، Buffer Tight است كه رشته نخ‌هايي هستند كه به دور كابل پيچيده شده‌اند و قطر اين روكش ها 900 ميكرومتر است. هسته اين كابل ها توسط پوشش دو لايه محافظت مي شود، لايه اول از جنس پلاستيك است و لايه دوم از جنس اكليريك ضد آب مي باشد كه به صورت مستقيم روي فيبر قرار مي‌گيرند و از ضربه‌هاي كوچك به فيبر جلوگيري مي‌كنند.

اين پوشش ها باعث افزايش انعطاف پذيري كابل مي‌شوند، در نتيجه استفاده از آن را براي كاربردهاي مختلف آسان تر خواهد بود. همچنين اين كابل ها بسيار مقاوم تر از كابل هاي loose-tube مي باشند. كابل هاي Tight Buffer مناسب براي اتصالات WAN يا LAN با طول متوسط، مسافت هاي داخلي طولاني و براي استفاده در زير آب مناسب مي باشند.

ـ كابل هاي (Outdoor (Loose tube :

پوشش اين دسته از كابل‌ها Loose tube است و براي استفاده در محيط هاي بيروني و فضاهاي باز طراحي شده اند. در روش Loose-Tube تارهاي فيبر نوري در يك تيوب پلاستيكي نسبتا سفت و سخت به‌ نحوي قرار مي‌گيرند كه آزادانه امكان حركت داشته باشند.

بسياري از كابل هاي Loose tube داراي ژل مقاوم در برابر آب در اطراف فيبرها مي باشند. اين ژل از فيبرها در برابر رطوبت محافظت مي كند، در نتيجه اين كابل ها براي محيط هايي با رطوبت بالا ايده آل مي باشند. لوله هاي پر شده با ژل نيز مي توانند با تغييرات دما گسترش يابد يا منقبض شوند. دو نوع كابل Loose Tube وجود دارد كه عبارتند از:

• Central-Tube :

اين كابل ها، براي Backbone خارجي كاربرد دارد و نصب و راه اندازي اين نوع كابل ها در داكت، تونل، تيوپ و شيارها آسان مي باشد. كابل هاي Central-Tube  داراي يك لوله تو خالي هستند كه فيبرهاي نوري درون آن‌ها قرار دارد و اطراف آن ها با ژل پر شده است.

• Stranded-Tube :

اين كابل ها، براي Backbone خارجي كاربرد دارد و نصب و راه اندازي اين نوع از كابل ها در داكت، تونل، تيوپ و شيارها آسان مي باشد و داراي چندين لوله تو خالي هستند كه فيبرهاي نوري درون آن‌ها قرار دارند كه اطراف آن ها با ژل پر شده است. اين كابل‌ها همچنين داراي عايق مقاوم مركزي هستند كه از Kink يا خم شدن زياد جلوگيري مي كند.

ـ كابل هاي Indoor & Outdoor:

اين دسته كابل‌هايي هستند كه هم در داخل و هم در خارج ساختمان‌ها مورد استفاده قرار مي‌گيرند و برخي از ويژگي‌هاي هر دو نوع كابل‌هاي Indoor و Outdoor را دارند.

رنگ بندي كابل هاي فيبر نوري:

كد رنگ كابل فيبر نوري سيستمي است كه به ما كمك مي كند تا نوع فيبر را به صورت بصري از رنگ روكش فيبر، كانكتور فيبر، بوت فيبر و غيره تشخيص دهيم. رمزگذاري رنگ فيبر نوري براي مهندسين فيبر نوري در حين اتصال كاربردي مي باشد، زيرا فيبرهاي رنگي به اطمينان از تداوم كدهاي رنگي در طي اجراي كابل كمك مي كنند. بنابراين، كدگذاري رنگ كابل هاي فيبر در ارتباطات فيبر نوري مانند كدگذاري رنگ جفت هاي پيچ خورده در سيستم هاي سيم كشي مسي ضروري و مهم مي باشد. اين رنگبندي شامل دو بخش بيروني و داخلي:

ـ كد رنگ روكش خارجي:

رنگ روكش بيروني فيبر و همچنين چاپ روي كابل فيبر نوري در انواع كابل هاي نوري از جمله توزيع شده، كابل هاي به هم پيوسته و كابل هاي Breakout معيار مهمي جهت شناسايي نوع فيبر، اندازه قطر تارهاي نوري و تعداد فيبر مي باشد.

با توجه به استاندارد EIA/TIA-598 كد رنگ فيبر، كد هاي رنگ روكش را براي انواع فيبر تعريف مي كند. بنابراين شما مي توانيد كابل هاي فيبر نوري اي را كه تنها شامل يك نوع فيبر هستند به راحتي از روي رنگ روكش آن ها تشخيص دهيد.

منبع : همه چيزهايي كه شما بايد در مورد كابل هاي فيبر نوري بدانيد

CPU يا پردازشگر چيست؟

هر كامپيوتر به مادربرد و هر مادربرد به CPU نياز دارد. CPU مخفف كلمه Central Processing Unit به معني واحد پردازش مركزي مي باشد، كه تعيين مي كند يك كامپيوتر چقدر مي تواند همزمان پردازش كرده و با چه سرعتي مي تواند آن داده ها را اداره كند. در واقع سي پي يو قلب سرور يا كامپيوتر شماست. در واقع هر آنچه كه ما با رايانه ها و سرورها انجام مي دهيم به خاطر وجود اين پردازنده ها است.

حال پردازنده چگونه اين كار را انجام مي دهد؟سه عمل مهم كه در تمامي كامپيوترهاي روميزي، لپ‌تاپ‌، سرور و حتي سوپركامپيوترها بر عهده­ اين واحد گذاشته شده است كه به شرح زير است:

• Fetch: واكشي
• Decode: رمز گشايي
• Execute: اجرا

تفاوتي ندارد پردازنده سرور باشد يا يك رايانه خانگي اين سه عمل پيچيده، دقيقا به ترتيب عنوان شده صورت مي گيرد. هنگامي كه يك سرور و يا كامپيوتر كار مي كند اطلاعات از سوي واحد حافظه (رم سرور و يا ديگر انواع حافظه ها) به صورت رمزنگاري شده به سمت پردازنده يا همان CPU سرور ارسال مي شود. تا در آن عمليات پردازش انجام شود.حالا ما در اينجا به بررسي اين سه عمل مي پردازيم:

ـ مرحله اول واكشي (Fetch):

هنگامي كه دستورالعمل ها از رم به سمت پردازنده ارسال مي شوند، مرحله واكشي شروع مي شود. در اين مرحله پردازنده دستورالعمل وارد شده را توسط يك شمارشگر، نگه مي دارد. سپس دستورات را در قسمت «رجيستري» ثبت مي كند. فضاي شمارشگر افزايش بيشتري پيدا كرده تا به دستورات بعدي برود.

ـ مرحله دوم رمزگشايي (Decode):

هنگامي كه يك دستور در رجيستري پردازنده ثبت شد، رمزگشايي از آن آغاز مي گردد. در اين مرحله دستورات تبديل به سيگنال هايي مي شوند كه براي انجام و اجرا به بخش هاي مختلف يك پردازنده ارسال مي شود.

ـ مرحله سوم اجرا (Execute):

در نهايت سگينال هايي دريافتي در بخش هاي پردازشي پردازنده اجرا شده و بعد از آن نتيجه در رجيسترها مجدد ثبت مي شود. تمام كار سه عمليات در ظرف مدت چند ميكروثانيه (پالس ساعت) انجام مي شود.

معرفي انواع CPU:

شايد براي شما پيش آمده باشد كه هنگام خريد پردازنده با انواع مختلفي در بازار روبه رو شويد كه شامل:

ـ پردازشگرهاي دسكتاپ:

CPU هاي دسكتاپ براي كامپيوترها توليد شده اند. اين پردازشگرها تا حدودي عملكرد شبيه پردازشگرهاي مخصوص موبايل و سرور داشته و براي برطرف كردن نيازكاربران كامپيوتري استفاده مي شوند. براي مثال يكي از ويژگي هاي اين پردازنده ها، مقاومت بالا در برابر حرارت مي باشد. اين پردازنده ها با Overclocking ( افزايش سرعت) سازگاري بيشتري دارند.

ـ پردازشگرهاي موبايل:

CPU هاي موبايل براي لپ تاپ و دستگاه هاي تلفني مانند تلفن هاي همراه ساخته شده اند. اين پردازشگرها داراي سرعت كمتري بوده و از طرفي برق مصرفي در آنان نيز بسيار كمتر است، به طوري كه در مصرف شارژ گوشي صرفه جويي مي شود.

با اين حال اين پردازنده ها داراي ويژگي هايي هستند كه پردازنده هاي دستكتاپ آن را ارائه نمي دهند مانند مانند فناوري نمايش بي سيم (WiDi). به عنوان مثال اين تكنولوژي سبب انتقال فايل هاي اطلاعاتي به تلوزيون مي شود.

ـ پردازشگرهاي سرور:

پردازنده هاي سرور براي قابليت اطمينان بالا ساخته شده اند. اين پردازنده ها در شرايط سخت از قبيل دماي و بارمحاسباتي بالا مورد آزمايش قرار مي گيرند. اگر پردازنده دسكتاپ شما خراب شود ، كل كامپيوتر غيرفعال مي شود. اما CPU هاي سرور هنگامي كه خراب مي شوند به دليل قابليت Failover سيستم بعدي سريعاً جايگزين مي گردند. همچنين اين پردازنده ها براي كار با فركانسهاي بسيار طراحي شده اند كه به آنها امكان پردازش داده هاي بيشتر را ارائه مي دهند.

ويژگي هاي مختلف پردازنده ها:

بعد از آشنايي با انواع مختلف پردازنده ها، حال مرحله بعدي شناخت ويژگي هايي است كه هر كدام ارائه مي دهند. همه CPU ها ويژگي هاي يكساني را ارائه نمي دهند. در زير به برخي از ويژگي هاي اين پردازنده ها اشاره خواهيم كرد:

ـ هسته (Cores):

كمتر از يك دهه پيش، همه پردازنده ها با يك هسته واحد عرضه مي شدند. امروزه پردازنده هاي تك هسته اي تنها يك استثناء هستند. اين روزها پردازنده هاي چند هسته اي به دليل دسترسي و نرم افزارهاي بيشتر محبوب تر شده اند. پردازنده ها ممكن است از دو تا 8 هسته تشكيل شده باشند. هنگام تصميم گيري در رابطه با تعداد هسته مورد نياز ، ابتدا لازم است بدانيد “چند هسته” به چه معناست.

هنگامي كه پردازنده ها روي يك هسته در حال اجرا بودند، تنها آن يك هسته مسئول رسيدگي به كليه داده هاي ارسال شده به پردازنده بود. اما هنگامي كه تعداد هسته ها بيشتر مي شوند، وظيفه‌ي ارسال داده ها به پردازنده بين هسته ها تقسيم مي شوند كه اين عامل سبب سرعت بيشتر پردازش خواهد شد.

با اين حال به ياد داشته باشيد عملكرد پردازشگر به نرم افزار اجرا كننده آن بستگي دارد. براي مثال اگر يك نرم افزار تنها از 3 هسته از 8 هسته يك پردازشگر استفاده كند، 5 هسته آن بلا استفاده مانده است. براي آنكه هزينه ها را كاهش و ميزان كارايي را افزايش دهيم بهتر است نياز سيستم را با تعداد هسته ها يكسان نماييم.

ـ كش (Cache):

كش پردازنده شبيه حافظه كامپيوتر است. كش پردازنده يك حافظه كوچك و بسيار سريع است كه براي حافظه موقت استفاده مي شود. كه سبب مي شود كامپيوترها فايل هايي كه در پردازنده قرار دارند را خيلي سريع بازيابي كنند. هر چه كش پردازنده بيشتر باشد، اطلاعات بيشتري در آن ذخيره مي شوند.

ـ سازگاري سوكت (Socket Compatibility):

يكي از نگراني ها، هنگام خريد يك پردازشگر سازگاري آن با سوكت مي باشد. سازگاري سوكت رابط بين مادربرد و CPU را امكان پذير مي كند. اگر CPU از قبل بر روي مادربورد قرار گرفته باشد اطمينان حاصل نماييد كه اين كار به درستي انجام شده است.

ـ واحدهاي پردازشگر گرافيكي (GPUs):

بسياري از پردازنده هاي امروزي واحد پردازش گرافيكي يكپارچه دارند كه براي انجام محاسبات مربوط به گرافيك طراحي شده اند. اگر CPU داراي GPU نباشد، كامپيوتر مي تواند از يك پردازشگر گرافيكي مجزاء استفاده نمايد. البته لازم به ذكر است اگر از يك كامپيوتر براي كارهاي گرافيكي بالا استفاده مي كنيد يك CPU با GPU نمي تواند نياز شما را برآورده سازد.

ـ فركانس (Frequency):

فركانس CPU، كه با هرتز (هرتز) اندازه گيري مي شود، سرعتي است كه در آن عمل مي كند. در گذشته، فركانس سريعتر با عملكرد بهتر رابطه مستقيمي داشت اما امروزه اين چنين نيست. در بعضي موارد CPU با فركانس بالاتر، متناسب با زير ساخت عملكرد بهتري را ارائه مي نمايد. در حالي كه فركانس هنوز دليلي بر سرعت پردازنده است، اما ديگر تنها عاملي نيست كه بر سرعت واقعي يك پردازنده تأثير بگذارد.

ـ قدرت طراحي حرارتي (Thermal Design Power):

پردازشگرها گرما توليد مي نمايند. TDP بيانگر اين است كه اين گرما تاچه حد قابل كنترل است. در واقع اين عامل رابطه مستقيمي با سيستم خنك كننده CPU دارد به طوري اگر داراي يك سيستم خنك كننده نباشد بايد به صورت جداگانه نصب گردد زيرا گرماي بيش از حد خطر اصلي براي قطعات كامپيوتري به حساب مي آيد.

بررسي كش CPU و انواع آن:

حال كش CPU به سه سطح تقسيم مي شود كه شامل : 

حافظه كش پردازنده به سه سطح L1، L2 و L3 تقسيم مي شود. اين سطوح حافظه بر اساس سرعت و اندازه حافظه كش تقسيم بندي مي شوند. حال اين سوال پيش مي آيد كه آيا اندازه حافظه كش پردازنده تفاوتي در عملكرد دارد؟

ـ حافظه كش L1:

حافظه كش (سطح 1) سريعترين حافظه اي است كه در سيستم هاي كامپيوتري وجود دارد. از نظر اولويت دسترسي، حافظه كش L1 داراي داده هايي است كه پردازنده به احتمال زياد هنگام انجام يك كار خاص به آن نياز دارد.

كش سطح يك يا L1 بالاترين سطح در طبقه‌بندي كش هاي سي پي يو، بالاترين سرعت و كمترين ظرفيت را داراست اما داراي كم‌ترين زمان تاخير و يا Delay كه تقريبا صفر است، مي باشد كه به دليل نزديكي زياد به پردازنده و يا قرارگيري در خود تراشه CPU است.

 L1 Cache به دو بخش تقسيم مي‌شود:

ـ Instruction Cach حاوي اطلاعاتي درباره عملياتي است كه پردازنده بايد انجام دهد.

ـ Data Cache حاوي اطلاعاتي است كه براي اجراي عمليات لازم مي باشد.

پردازنده‌هاي چند هسته‌اي، براي هر هسته، كش جداگانه L1 دارند.

ـ حافظه كش L2:

حافظه كش L2 (سطح 2) داراي سرعت كمتري نسبت به حافظه كش L1 است اما ظرفيت آن بزرگتر است. در مواردي كه حافظه كش L1 بر حسب كيلوبايت اندازه گيري مي شود، حافظه كش L2 بر حسب مگابايت اندازه گيري مي شود.

حافظه كش L2 بسته به نوع CPU متفاوت است، اما اندازه آن معمولاً بين 256 كيلوبايت تا 8 مگابايت است. اكثر پردازنده ها بيش از 256KB حافظه كش L2 را در خود جاي داده اند و اكنون اين اندازه كوچك در نظر گرفته شده است. بعلاوه، برخي از پردازنده هاي قدرتمند داراي حافظه كش L2 بزرگتر يعني بيش از 8 مگابايت هستند.

وقتي نوبت به سرعت مي رسد، حافظه كش L2 از حافظه كش L1 عقب مي ماند اما هنوز هم بسيار سريعتر از RAM سيستم شما است. حافظه كش L1 معمولاً 100 برابر سريعتر از رم بوده اين در حالي است كه حافظه كش L2 حدود 25 برابر سريعتر است.

ـ حافظه كش L3:

حالا مي رويم به سراغ حافظه كش L3 كه در گذشته، در مادربرد يافت مي شد، زماني كه بيشتر پردازنده هاي مركزي فقط پردازنده هاي تك هسته اي بودند. اكنون اين حافظه كش داراي بيشترين ظرفيت و كمترين سرعت مي باشد.

همانطور كه تا الان متوجه شديد براساس اين تقسيم بندي هر چه به لايه هاي پايين تر مي رسيم سرعت كمتر اما ظرفيت افزايش مي باشد. پس با اين توضيح مي توانيم بگوييم حافظه كش L3 از حافظه كش L2 داراي ظرفيت بيشتر اما سرعت كمتري مي باشد.

انتخاب CPU مناسب:

هنگامي كه بخواهيد يك CPU را انتخاب يا خريد نماييد، ممكن است برخي مشخصات و ويژگي ها داراي اهميت بيشتري در مقابل با ساير مشخصات داشته باشد كه اين مشخصات و ويژگي هاي مورد نظر نسبت به نياز شما متفاوت خواهد بود. به عنوان مثال، كامپيوتري كه براي بازي استفاده مي شود ، به يك پردازنده متفاوت تر از يك كامپيوتري كه تنها براي روزمره استفاده مي شود نياز دارد.

حال شايد اين سوال براي شما پيش آيد كه كدام پردازنده براي من مناسب تر است؟

در زير به گروه هاي مختلفي اشاره خواهيم كرد كه نيازمند خريد CPU هستند كه هر كدام به ويژگي هاي خاصي نيازمندند. اين گروه ها شامل:

ـ كاربران خانگي:

نيازهاي اين كاربران شامل :
ـ سازگاري سوكت
ـ GPU يكپارچه
ـ فركانس

نياز كاربران خانگي با نياز كاربران تجاري و گيمرها (Gamer) بسيار متفاوت است. خوشبختانه از آنجا كه نيازهاي پردازشي يك كاربر خانگي به اندازه ساير گروه ها نيست، معمولاً CPU هاي معمولي و با قيمت مناسب مي توانند به راحتي نيازهاي آنان را برطرف نمايند.

تنها كاري كه بايد انجام شود بررسي تطابق پردازنده با مادربورد مي باشد. اين به معناي بررسي سازگاري سوكت است. همچنين در صورت انتخاب CPU ابتدا بايد يك مادربرد سازگار انتخاب شود.
هنگام خريد CPU ، مدلي را در نظر بگيريد كه داراي يك پردازنده گرافيكي يكپارچه است كه شايد هيچ استفاده اي از آن نشود به همين دليل خريد يك پردازنده ساده كفايت مي كند. همچنين اين امر خريد و نصب يك پردازنده گرافيكي جداگانه را از بين مي برد.

عامل مهم ديگر فركانس است كه بايد آن را در نظر گرفت. هرچه فركانس بالاتر باشد، كامپيوتر سريعتر عمل مي كند. اما كاربران خانگي نياز به سرعت بالايي ندارند و براي آنان سرعت 1 گيگاهرتز يا بالاتر كافي خواهد بود.

ـ كاربران كسب و كارهاي خانگي ( افراد دوركار):

نيازهاي اين كاربران شامل :
ـ هسته
ـ حافظه
ـ فركانس

اگر يك كسب و كار را از خانه خود اداره مي كنيد، نيازهاي CPU شما با نياز كاربران خانگي كمي متفاوت خواهد بود. در ابتدا بايد نيازها و سپس بودجه خود را بررسي كرده تا بتوانيد پردازشگر متناسب با آن را انتخاب نماييد.

تعداد هسته هاي مورد نياز خود را در نظر بگيريد. بيشتر كاربران مشاغل خانگي با يك پردازنده چهار هسته اي عملكرد خوبي خواهند داشت. با اين حال اگر نيازهاي محاسباتي شما فشرده تر باشد، مانند برنامه نويسي و طراحي گرافيكي، بايد در انتخاب نوع پردازشگر بيشتر دقت نماييد. اگر از يك نرم افزاري استفاده مي كنيد كه هشت هسته از پردازشگر را استفاده مي كند

حتما خريد يك CPU هشت هسته اي را مد نظر قرار دهيد.
عامل ديگر ميزان حافظه مورد نياز است. مادربرد و نوع سيستم عامل در حال اجرا نيز مي تواند بيانگر ميزان پشتيباني از رم باشد. فركانس عامل ديگري است كه بايد مورد توجه قرار گيرد. در حالي كه فركانس تنها چيزي نيست كه سرعت يك پردازنده را تعيين مي كند ، اما تأثير قابل توجهي دارد. نرم افزار مورد استفاده تاثيري مستقيمي بر ميزان سرعت مورد نياز دارد.

به عنوان مثال، هنگام استفاده از نرم افزار فتوشاپ بطور منظم ، يك CPU با سرعت حداقل 2GHz بهترين عملكرد را خواهد داشت.

ـ كاربران مشاغل كوچك:

نيازهاي اين كاربران شامل :
ـ قيمت
ـ سازگاري
ـ BGA يا LGA

نيازهاي CPU در يك تجارت كوچك از نيازهاي يك كاربر خانگي متفاوت است. هنگام خريد يك CPU بايد به قيمت، سازگاري و اينكه آيا CPU داراي سوكت BGA يا LGA است ، توجه كنيد. براي اكثر كسب و كارهاي كوچك هزينه كمتر در اولويت قرار دارد.

به همين دليل، هزينه يكي از اصلي ترين فاكتورهايي است كه هنگام خريد CPU بايد در نظر گرفت. عامل ديگر سازگاري است كه بايد در نظر گرفت. اطمينان حاصل كنيد كه CPU انتخاب شده با ديگر اجزاي كامپيوتر مانند مادربرد، سوكت و حافظه سيستم سازگار است.

علاوه بر اين، در نظر بگيريد كه آيا اتصالات سوكت BGA است يا LGA. در صورت تمايل به جايگزيني CPU در هر زماني، بايد از اتصالات LGA استفاده كرد. زيرا اتصالات BGA لحيم كاري شده اند و جايگزيني آنان كاري غير ممكن است. از طرف ديگر اتصالات LGA اتصالات پين هستند كه در صورت لزوم مي توانند به برق متصل و يا از آن جدا شوند.

ـ كاربران شركتي:

نيازهاي اين كاربران شامل :
ـ هسته
ـ فركانس
ـ قدرت طراحي حرارتي

نياز پردازشي كاربران شركتي متفاوت است. براي اين كاربران پردازشگري نياز است كه بتواند كليه نياز محاسباتي آنان را برطرف نمايد و يا به عبارتي پردازشگري كه براي حجم كاري سنگين طراحي شده اند. هنگام خريد يك پردازشگر به تعداد هسته آن توجه نماييد.

به خاطر داشته باشيد كه همواره تعداد هسته بيشتر بهتر نيست. براي مثال نرم افزاري كه تنها از 4 هسته استفاده مي كند نياز به يك پردازنده هشت هسته اي ندارد.

علاوه بر اين ، فركانس CPU را در نظر بگيريد. فركانس مورد نياز به حجم كاري بستگي دارد. برخي از شركت ها به فركانس 2 گيگاهرتز يا كمتر و برخي ديگر به فركانس 4 گيگاهرتز يا بيشتر نياز دارند. در هنگام خريد CPU ، به نيازهاي نرم افزاري كه شركت به طور روتين از آن استفاده مي كند توجه كنيد و حتماً مطابق با نياز آنان فركانس مورد نظر را انتخاب نماييد.

قدرت طراحي حرارتي (TDP) عامل ديگري است كه بايد مورد توجه قرار گيرد. در برخي مشاغل به دليل حجم زياد كاري ممكن است CPU گرماي زيادي را ايجاد نمايد. حتما TDP را در CPU بررسي نماييد كه سيستم خنك كننده بتواند آن را خنك نمايد. اين كار باعث جلوگيري از گرم شدن بيش از حد كامپيوتر و آسيب رسيدن به ساير اجزاء مي گردد.

ـ گيمرها:

نيازهاي اين كاربران شامل :
ـ هسته
ـ فركانس
ـ قدرت طراحي حرارتي

نياز گيمرها در مورد قدرت پردازش يك كامپيوتر بسيار متفاوت است. اگر نمي خواهيد در هنگام بازي تاخير را تجربه كنيد، به CPU اي نياز داريد كه بتواند تمام داده هايي را كه بايد پردازش كند، مديريت نمايد.
اولين موردي كه بايد در نظر بگيريد اين است كه به پردازشگر چند هسته اي نياز داريد. درست است كه گيمرها به پردازنده هاي قدرتمندي احتياج دارند، اما لزوماً تعداد هسته بيشتر نشان دهنده قدرت بيشتر نيست. تعداد هسته هاي مورد نياز يك گيمر با توجه به تعداد هسته هايي كه نرم افزار بازي مي تواند از آن استفاده كند تعيين مي شود.

علاوه بر تعداد هسته هاي يك پردازنده ، فركانس نيز داراي اهميت مي باشد. اگر فركانس يك پردازنده كند باشد، تأثير مستقيمي بر روي عملكرد بازي خواهد داشت. براي برخي از گيمرها فركانس 3.8 گيگاهرتز يا بيشتر مورد نياز خواهد بود اما برخي ديگر ممكن است به يك فركانس پايين تري نياز داشته باشند.

عامل ديگري كه بايد به آن توجه كرد TDPمي باشد. اين امر به اين دليل است كه CPU به سرعت گرم مي شود. شما بايد مطمئن باشيد كه داراي سيستم خنك كننده اي هستيد كه مي تواند از گرم شدن بيش از حد اجزاء جلوگيري نمايد.

ـ سرورها:

نيازهاي آنان شامل :
ـ هسته
ـ قدرت طراحي حرارتي
ـ قدرت پردازش

CPU هاي سرور يكي از پركارترين پردازشگرها در جهان به شمار مي روند. آنها بايد پردازش اطلاعات زيادي در مدت زمان كوتاه انجام دهند. به همين دليل، قبل از خريد CPU، بايد نيازهاي سرور خود را مورد توجه قرار دهيد.

ابتدا بايد تعداد هسته هاي مورد نياز خود را بررسي كنيد. با وجود هسته هاي بيشتر، سرور مي تواند دستورات بيشتري را مديريت كند. از طرفي ديگر بايد TDP را در CPUها در نظر گرفت. بيشتر CPU هاي سرور داراي واحدهاي خنك كننده نيستند. اين بدان معني است كه بايد يك واحد خنك كننده مجزا را خريداري كرد.

هنگام خريد يك CPU براي سرور، توانايي هاي مربوط به قدرت پردازش پردازشگر را نيز در نظر بگيريد. در حالي كه هسته ها اطلاعات CPU را كنترل مي كنند، قدرت پردازش دقيقاً مشخص مي كند كه CPU در هر زمان معيني چقدر داده را پردازش مي كند.

ـ كاربران تلفن همراه:

نيازهاي اين كاربران شامل :
ـ هسته
ـ سازگاري سوكت
ـ فركانس

در گذشته پردازنده هاي تلفن همراه تك هسته اي بودند. اما امروزه تلفن هاي همراه با پردازنده هاي چند هسته اي وجود دارند. هنگام خريد پردازنده براي دستگاه تلفن همراه ، تعداد هسته هايي كه پردازنده به آن نياز دارد را در نظر بگيريد.

سازگاري سوكت يكي ديگر از عواملي است كه بايد هنگام خريد CPU هاي موبايل در نظر بگيريد. بسياري از پردازنده هاي موبايل از انواع BGA هستند. اين بدان معني است كه آنها روي مادربرد لحيم مي شوند. به همين دليل پردازنده اي انتخاب نماييد كه سوكت آن از نوع LGA باشد.

مانند ساير كاربران ديگر، كاربران تلفن همراه نيز بايد فركانس CPU مورد نظر خود را در نظر بگيرند. اگر CPU داراي فركانس پايين باشد، به احتمال زياد نمي تواند انتظارات را برطرف نمايد. فركانس بالاتر به معناي سرعت بالاتر است، به اين معني كه كاربر منتظر بارگذاري و اجراي برنامه ها نخواهد ماند.

منبع : معرفي انواع cpu

سوئيچ شبكه چيست؟ براي پاسخ به اين سوال بايد گفت كه مهم ترين اساس در شبكه هاي كامپيوتري تشكيل سيستم شبكه اي يكپارچه و منسجم مي باشد، كه توانايي انتقال هر نوع داده و اطلاعات در شبكه را داشته باشد. براي تشكيل شبكه و اتصال چندين دستگاه به يكديگر نيازمند به ايجاد راه ارتباطي مي باشد كه اين راه هاي ارتباطي يا پل هاي ارتباطي را سوئيچ شبكه ايجاد مي كند.

سوئيچ شبكه قادر به انتقال سريع و كارآمد اطلاعات و داده ها از نقاطي به نقطه ي ديگر بوده و در طي چندين سال گذشته اين ارتباطات پيشرفت هاي چشم گيري را از لحاظ سرعت و امنيت به همراه داشته است. همين امر باعث شده تا سوئيچ ها با قابليت هاي گسترده و مدل هاي متفاوت توليد و به بازار تجهيزات شبكه عرضه شده اند.
سوئيچ شبكه سخت افزاري است كه ساير تجهيزات مانند سرور، دوربين هاي مداربسته، كامپيوترها و … را براي دريافت و ارسال داده، به شبكه متصل مي كند. سوئيچ، بسته ها را از يك مبدأ گرفته و آن ها را به مقصد مورد نظر مي رساند. اين دستگاه ها بر روي لايه ي 2 يا لايه ي 3 در مدل OSI كار مي كنند.

اساس كار سوئيچ ها Mac Address بوده و مي توانند بر حسب مك آدرس تصميم بگيرند يك بسته را از كدام پورت خود ارسال كنند. در حقيقت سوئيچ ها داراي جدولي از مك آدرس ها مي باشند (Mac Address Table) كه بر اساس اين جدول بسته ها را از پورت هاي مشخص ارسال مي كنند.

به اين صورت كه وقتي دستگاه ارسال كننده اطلاعاتي را به سوئيچ مي‌فرستد، مك آدرس مبدا از آن خوانده شده و در صورت نبودن در جدول، به جدول اضافه مي‌شود. از طرفي مك آدرس مقصد هم در اين فريم وجود دارد. سوئيچ، آن را در جدول مك آدرس جستجو مي‌كند و اگر تطابقي با آن در جدول پيدا كند، داده را به آن پورت مي‌فرستد. اما اگر تطابقي يافت نشد بسته را به تمام پورت‌ها به جز پورت فرستنده مي‌فرستد ولي فقط گيرنده، آن را دريافت مي‌كند و بقيه آن را Fail مي‌كنند.

به مرور زمان جدول مك آدرس به‌روز و كامل مي‌شود و هرگاه دستگاه جديدي به سوئيچ وصل شود، مك آدرس آن هم به جدول اضافه خواهد شد.

سوئيچ شبكه در مقايسه با هاب و روتر:

از لحاظ ظاهري سوئيچ هاي شبكه تا حدودي به هاب ها شباهت دارند اما برخلاف آنها هنگام دريافت بسته هاي اطلاعاتي آنها را به كليه پورت ها منتقل مي كند. به طور كلي سوئيچ ها مبدأ و مقصد هر كدام از ديتاها را مشخص كرده و آنها را به مقصد مشخص شده ارسال مي كنند. به همين دليل است كه سوئيچ هاي شبكه بسيار كاربردي تر از هاب ها هستند.

روترها و سوئيچ هاي شبكه از لحاظ عمكرد بسيار به يكديگر شباهت دارند اما روترها توانايي اتصال به شبكه هاي خارج از محدوده را دارند. البته در سوئيچ هاي لايه 3 نيز اين قابليت وجود دارد ولي با روترها قابل مقايسه نيستند.

انواع سوئيچ شبكه:

به طور كلي سوئيچ هاي شبكه به چند دسته زير تقسيم مي شوند:

1. سوئيچ غيرمديريتي – Unmanaged
2. سوئيچ مديريتي – Managed
3. سوئيچ Fixed
4. سوئيچ ماژولار – Modular Switches
5. سوئيچ Stackable
6. سوئيچ PoE
7. سوئيچ فيبرنوري
8. سوئيچ ديتاسنتر
9. سوئيچ صنعتي

1ـ سوئيچ هاي غير مديريتي (Unmanage):

از سوئيچ هاي غير مديريتي براي شبكه هاي كوچك مانند شبكه هاي خانگي استفاده مي شوند. اين سوئيچ ها به ساير دستگاه‌هاي موجود در شبكه متصل و سبب ايجاد ارتباط ميان آنان مي گردد اين ارتباط مي ‌تواند ميان دو كامپيوتر و يا يك كامپيوتر با دستگاه‌هايي مانند پرينتر باشد. به طور مثال زماني كه شما نياز به چند پورت اضافي داريد اين سوئيچ ها مي‌توانند انتخاب بسيار خوبي باشند.

اين دستگاه همانطور كه از نامش پيداست نيازي به مانيتورينگ مداوم نداشته و همچنين نيازي به هيچگونه راه اندازي اوليه ندارد. در واقع مي توان گفت آنها مقرون به صرفه ترين سوئيچ هاي شبكه محسوب مي شوند. از جمله سوئيچ هايي كه در اين دسته قرار مي گيرند سوئيچ هاي سري 110 شركت سيسكو مي باشند. سوئيچ هاي سري 110 سيسكو نمونه هاي خوبي از اين دسته هستند.

2ـ سوئيچ هاي مديريتي (Manage):

برخلاف سوئيچ هاي Unmanaged اين سوئيچ ها قابل تنظيم هستند؛ به همين دليل مي توانند عملكرد يك شبكه را ارتقاء دهند كه البته خود به دو دسته Smart switches و Enterprise switches تقسيم مي شوند.

• Smart switches:

اين دسته از سوئيچ هاي سيسكو در مقايسه با ساير سوئيچ هاي مديريتي مقياس كمتري داشته و براي شبكه هايي كه از انتقال داده و تخصيص داده هاي گيگابيت پشتيباني مي كند مناسب هستند.

سطح امنيتي اين سوئيچ ها كم تر از ساير دستگاه هاي مي باشد با اين حال از احراز هويت 802.1x و تعداد محدودي از ACL ها استفاده مي‌نمايند.سوئيچ هاي سري 250 و 220 سيسكو نمونه هاي خوبي از اين دسته به شمار مي روند.

• Enterprise switches:

اين دسته از سوئيچ ها داراي قابليت‌هاي وسيعي مديريتي مي‎ باشند و جزء سوئيچ هاي كاملا مديريتي شناخته مي‌شوند. اين دستگاه‌ها بيشتر در شركت‌هاي بزرگ كه داراي تعداد زيادي اتصال ، نود ، سوئيچ و پورت هستند استفاده مي‌شوند.

به دليل همين ويژگي‌ها، اين دسته از سوئيچ ها نسبت به سايرين متمايز بوده و همچنين از قيمت بالاتري نيز برخوردار مي باشند. سوئيچ هاي سري 2960 سيسكو نمونه هاي خوبي به شمار مي روند.

3ـ سوئيچ Fixed:

از رايج ترين سوئيچ هاي شبكه در بازار هستند كه پورت ثابتي دارند. تعداد پورت در آنها 8، 16، 24 و .. بوده و از لحاظ سرعت انواع مختلفي دارند. اما داراي حداقل سرعت ۱Gbps هستند با انواع اتصال RJ45 هستند. ولي سوئيچ هايي با سرعت ۱۰Gbps و ۴۰Gbps هم خواهيد ديد.

اين سوئيچ ها مديريتي و غير مديريتي با هر شبكه با هر اندازه اي مانند شبكه‌هاي خانگي، شبكه‌هاي سازماني و بزرگ، دفاتر و شعبات، شركت‌هاي متوسط و كوچك و استارتاپ‌ها سازگار مي باشند.

4ـ سوئيچ ماژولار:

اين قابليت در سوئيچ هاي شبكه سبب ارتقاء آن و افزودن پورت هاي بيشتر و افزايش كارايي خواهد شد. از لحاظ اندازه از سوئيچ هاي ثابت بزرگتر بوده و البته گران تر نيز هستند. اكثر سوئيچ هاي شبكه با قابليت ماژولار بودن در لايه 3 قرار دارند و مي توان از آنها به عنوان روتر نيز استفاده كرد.

5ـ سوئيچ Stackable:

اين سوئيچ هاي شبكه تركيبي از سوئيچ ثابت و ماژولار است يعني برخي مدل‌هاي سوئيچ fixed مي‌توانند با ديگر سوئيچ‌هاي هم مدلشان تركيب شوند. اين سوئيچ هاي fixed با كابل مخصوصي از قسمت پشت به هم وصل مي‌شوند و با هم كار مي‌كنند به طوري كه انگار يك سوئيچ داريم اما با تعداد پورت بيشتر.

مثلا سوئيچ سيسكو سري ۳۵۰X از سوئيچ هايي هستند كه هم مي‌توانند به صورت مستقل استفاده شوند و هم به صورت stacked. شركت‌هايي كه نمي‌خواهند هزينه زيادي بابت سوئيچ ماژولار بپردازند از سوئيچ هاي stackable استفاده مي‌كنند و بر اساس نيازهايشان آن را توسعه مي‌دهند.

6ـ سوئيچ PoE:

سوئيچ‌هاي POE در واقع سوئيچ‌هايي هستند كه از قابليت Power over Ethernet بهره مي‌برند. قابليت Power over Ethernet به اين معني است كه داده و Power (برق) از طريق همان كابل شبكه قابل انتقال هستند. پس دستگاه نيازي به تامين برق از طريق آداپتور و يا صورت‌هاي ديگر ندارند.

اين ويژگي در شبكه‌هاي بزرگ كه دستگاه‌هاي مانند آي پي فون و اكسس پوينت و ديگر دستگاه‌هاي POE Support را دارا مي‌باشند بسيار مفيد و كار آمد است، از طرف ديگر هزينه‌هاي كابل كشي برق اضطراري را در بسياري از دستگاه ها كاملا از بين خواهد برد كه خود باعث صرفه جويي بسياري در هزينه‌هاي اوليه شبكه مي‌شود.

7ـ سوئيچ فيبر نوري:

در واقع يك سوئيچ فيبر نوري سوئيچي است كه با شبكه فيبر سازگار مي باشد. اين سوئيچ ها فناوري ايجاد يك شبكه فيبري يكپارچه را فراهم مي آورند، كه در حال حاضر جزء مهمترين بخش شبكه هاي ذخيره سازي ديجيتال محسوب مي شوند.

اتصال سوئيچ ها با هم از طريق كابل هاي فيبر نوري و استفاده از پورت هاي استاندارد انجام مي شود. تنها تفاوت ميان اين سوئيچ ها و ساير سوئيچ هاي اترنت در پورت آنان است، به طوري كه سوئيچ هاي فيبر نوري داراي پورت هاي فيبر نوري مي باشند.

از جمله سوئيچ هاي فيبر نوري سيسكو مي توان به سوئيچ سيسكو مدل WS-C3850-12S-S، WS-C3850-12S-E، WS-C3850-12XS-S، WS-C3850-24XS-S، WS-C3750G-12S-S اشاره كرد.

8ـ سوئيچ ديتاسنتري:

سوئيچ هاي ديتاسنتري ويژگي‌هاي خاصي دارند تا بتوانند كارايي و سرعت بسيار بالا، ظرفيت بيشتر در پورت، امنيت، QoS و غيره را فراهم كنند. بهترين نمونه از سوئيچ هاي ديتاسنتري سوئيچ سيسكو سري Nexus است. با اين سوئيچ ها مي‌توان مجازي سازي و مفهوم SDN – Software Defined Network را به راحتي پياده سازي كزد.

9ـ سوئيچ صنعتي سيسكو :

سوئيچ‌هاي اترنت صنعتي يكي از انواع سوئيچ شبكه است كه در شبكه‌هاي بزرگ به كار مي‌روند. اين سوييچ‌ها قابليت كار كردن در دماهاي بالا را دارند. در محيط هاي صنعتي استفاده از سوييچ هاي صنعتي اترنت، شبكه‌اي قابل اطمينان را ايجاد مي كنند چرا كه مي توانند در شرايط سخت جوي به خوبي كار كنند.

سوئيچ شبكه صنعتي در موقعيت‌هاي مكاني مختلف شبكه مانند طبقات مختلف يك ساختمان، كنترل ترافيك و ارسال ديتا عملكرد قابل اطميناني دارند.

سوئيچ هاي صنعتي علي الخصوص براي اتصالات متفاوت شبكه همچون توزيع انرژي در شعبه هاي الكتريكي و همچنين نظارت و كنترل عملكرد دوربين هاي امنيتي استفاده مي شوند. براي مثال سوئيچ صنعتي سيسكو مدل  IEM3000-4PC، سوئيچ صنعتي سيسكو مدل IE-3000-4TC و سوئيچ صنعتي سيسكو IE-3000-8TC Cisco اشاره كرد.

مهم : در واقع مي توان گفت تفاوت كليدي ميان سوئيچ هاي مديريتي و غير مديريتي همان توانايي پيكربندي آن مي باشد.

منبع : سوئيچ چيست